Proficiat aan alle Pieters die dit lezen :) (omdat de bezoekersopkomst op deze site vermoedelijk niet zo groot is en het me zou verwonderen dat er meer dan één Pieter dit berichtje leest, kan ik het me permitteren om me tot alle Pieters te richten en alleen jou te bedoelen. Indien zich toch een andere Pieter op deze site begeeft en zich verwondert over de felicitaties, weet dan dat de bovengenoemde felicitaties gericht zijn naar de jongen met wie ik al drie jaar en 11 maanden woorden, zinnen, knuffels, steun en respect deel. Ja, aan al die andere Pieters die dit lezen, deze Pieter is de creme de la creme. Een roomsoesje, een ottertje, een schatertje, een klein denkertje en piekeraartje, een grote opvrolijker (met een soms averechts effect) en liefste allerliefste telepathische liedjesdeler.
Op Jipkes 8ste verjaardag vieren wij de laatste stap naar de vier jaar...
Nog 510 woorden en mijn essay is klaar!
Veerle
donderdag 24 januari 2008
zondag 20 januari 2008
Schietgebedje
dat statistiek
correleert met vroegere prestaties
en het essay ruimte vindt
in de kieren van overvolle dagen
dat dieren rechten krijgen
vegetariers de wereld veranderen
dat mens-dier relaties vredig zijn
en tennisballen vrolijk botsen
dat ik me ooit de naam van de hond van de tennisclub in Romershoven opnieuw herinner
en mama niet inzakt in de meters sneeuw in Zinal
dat vrije vogels niet langer sier- of zang- hoeven te zijn
in te krappe kooitjes...
in zo'n krap kooitje, voel ik mij...
de deadline wurgt...
Dank je voor dit weekend,
Amen
Veerle
correleert met vroegere prestaties
en het essay ruimte vindt
in de kieren van overvolle dagen
dat dieren rechten krijgen
vegetariers de wereld veranderen
dat mens-dier relaties vredig zijn
en tennisballen vrolijk botsen
dat ik me ooit de naam van de hond van de tennisclub in Romershoven opnieuw herinner
en mama niet inzakt in de meters sneeuw in Zinal
dat vrije vogels niet langer sier- of zang- hoeven te zijn
in te krappe kooitjes...
in zo'n krap kooitje, voel ik mij...
de deadline wurgt...
Dank je voor dit weekend,
Amen
Veerle
donderdag 17 januari 2008
Mama in de bergen
Op dit moment vertoeft mijn mama in hogere oorden. Ik zit ondertussen een beetje aan de grond. Invasies van dreigende deadlines, yoghurtjes die opgegeten moeten worden, niet-begrijpelijke statistiekregressies, rokers om op een glimlach of uitbundige schater te betrappen in een avondlijke spiedtocht met het practicumgroepje van psychologie, stilte uit Canada, wachten wachten wachten ... MAAR morgen kan ik Pieter opwachten aan het einde van het spoor! Geen talkshow of polyamore feministe kan begrijpen hoe ik hem zo vaak mis, stilletjes verwijt dat we niet bij elkaar zijn, en toch zo veel om hem geef. Een ottertje om trots op te zijn en vlug weer in mijn armen te sluiten.
Slaapwel lieve vrienden,
ik hou van jullie allemaal :)
Slaapwel lieve vrienden,
ik hou van jullie allemaal :)
maandag 14 januari 2008
De ondraaglijke somberheid van het bestaan
Somber
Het begon al toen ik wakker werd. Het huis, mijn donsdeken, de ochtend waren gezellig warm. Het was dan wel halfacht, en ja, ik was laat gaan slapen, maar dat gebeurt wel vaker. Zes uurtjes slaap zijn niet ongewoon voor mij. Hoogstens een kopje warme choco en ik kan alweer een dagje verder. Maar vandaag was er dat rotgevoel, die somberheid. Die, alsof het Duits is. Duits en melancholisch. Die Somberheid, die Droefnis, die Lieveheersbeesttreurigheid die zich als een geeuwende kauwgom over je uitstrekt. Ik wil mijn ledematen losgooien, huilen, heel hard lachen om deze ketens van me af te gooien. Maar het gaat niet. De universiteitbibliotheek is stil en individualistisch. Naar buiten gaan? De zon lacht uitnodigend, maar de kou zou mijn schouders verlammen en me nog ellendiger doen voelen. Mijn trui roept nochtans vrolijkheid uit: regenboogkleurtjes. En toch... misschien was het een droom. De engheid die je 's ochtends vergeet, maar toch nog in je lichaam zit. Achter een verborgen hoekje. Zoals vorige week, toen ik dacht dat ik een persoonlijke mail naar de verkeerde persoon had verstuurd. Het duurde maar enkele seconden of ik besefte dat ik me voor niets zorgen had gemaakt. Toch voelde ik me nog heel de avond alsof ik had geblunderd. Misschien ligt het dus aan de UM-kaart, waarvan ik dacht dat ik hem verloren was. Een zoek- en vraagtocht langs zowat alle Randwijckse recepties leverde geen kaartje op. Wanhopig spitte ik nogmaals in mijn oude Kiplingportefeuille... en jawel!
Verdorie Veerle, verveel de lezer niet met je eigen cognitief therapeutisch gezever. Kan het hen iets schelen dat je om 14u op 14/01/2008 zonder goede reden wil janken in de bibliotheek en het vervolgens probeert te rationaliseren. Eigenlijk kan dit een voorbeeld zijn van Self-Perception. Hmmm.... dus als ik nu heel de tijd geforceerd lach, zou ik me vrolijker moeten voelen. Nee, dat zorgt juist voor extra wrijving. Maar goed, mijn practicumgroep moet zich richten op selfperception, maar dan van motivatie. Waarom nemen mensen de trap? Nuja, dat zullen we de mensen vragen. Maar er is meer aan de hand. Venijnige trucjes van de psycholoog. Wij hangen een bordje bij de trap dat zegt: neem de lift! Als de mensjes nietsvermoedend bovenkomen vragen we hen waarom ze de trap namen. Een kijken of ze zichzelf beter willen presenteren... sociale wenselijkheid... menselijkheid... beestig...
Gisteren ontdekte ik Charlotte's web. Charlotte, een spin, spon heel mijn avond vol met film plus extra's. Heel bruikbaar voor mijn essay, vermoed ik. Michel Vandebosch is de metafoor voor Charlotte (de spin die het kleine varkentje Wilbur van de dood wil redden). Wilbur (het kleine varkentje) is metafoor voor al die onschuldige dieren die geslacht worden en dat helemaal niet willen. Fern, het kleine meisje met hart voor dieren, is metafoor voor de dubbele moraal tov dieren. Enerzijds houden mensen zielsveel van hun huisdieren ( of dit nu een kat, hond, muis, rat, konijn, slang of varken is). Eendjes voeren, paardrijden, geitjes aaien, 'oh' roepen bij beelden van lammetjes en kalfjes. We walgen van de gedachte dat er in China honden en katten worden gegeten. Het is onethisch en oneerlijk. Ik vraag me eigenlijk af hoeveel mensen hond zouden willen proeven als het hen werd gevraagd. Maar een beetje hondenbaasje zal hier niet aan beginnen, vermoed ik. Ook het eten van cavia's, een gewoonte in Ecuador, wordt in Belgie op veel vieze gezichten bekeken. Een cavia toch niet? Met pootjes en al gefrituurd... En als ze horen over de gefrituurde insecten, beginnen ze al helemaal te kokhalzen.
Anderzijds is het eten van veel van diezelfde dieren uit het huisdierenrijtje (denk aan konijnen, lammetjes, kippen, geitjes, paarden, etz...) hier de gewoontste zaak ter wereld. Meer nog, veel mensen blijken enorm 'fond of' hun dagelijkse portie vlees. Zelfs tot in het agressieve. Elke Belgische vegetarier (alleszins in mijn ervaring) zal zich wel momenten herinneren waarin hij/zij tijdens het eten van zijn/haar vegetarische burger minachtend werd bekeken. Vervolgens komen de vragen: "waarom eet je geen vlees". Of soms wordt het vragengedeelte meteen overgeslagen en krijg je meteen een hoop argumenten naar je gezicht geslingerd. Je bent nog rustig aan het kauwen en kan niet meteen antwoorden. Dit verhaal heb je al zo vaak gedaan. Dus zeg je kort en duidelijk, zonder al te veel te moraliseren of de 'tafelsfeer' te verpesten: " ik eet geen vlees uit morele overwegingen en uit respect. ik voel me er niet goed bij om het lichaam van een dood dier te eten." Wat dan volgt zijn meestal de uiting van de oerinstincten: " onze voorouders aten toch ook vlees, dat is altijd zou geweest". Je zou dan evenzoveel naast de kwestie kunnen praten en afdwalen door te zeggen dat "de aarde, volgens onze voorouders, ook duizenden jaren lang 'plat' was, dat kannibalisme ook een traditie is, dat honderd jaar geleden kinderarbeid ook de normaalste zaak van de wereld was, dat de mens ook 'altijd' geen kwaad heeft gezien in slavernij, om met de Holocaust als toppunt van intolerantie te besluiten. Ik vermijd het allemaal liever. Vooral bij het woord 'Holocaust' veren mijn tafelmaatjes meestal recht, vatten het verkeerd op en beginnen over 'mensen met dieren gelijkstellen' en 'mensen zijn ontwikkelder' of zelfs ' dieren weten/voelen toch niets'. Stel je voor dat je op dat moment echt geen urenlange discussie wilt, dat je van je vegetarische burger wil genieten, wilt small-talken en vriendelijk zijn,... Bondige feedback, focussen. Je kan op dat moment naar de andere kant van de moraal verspringen. "Stel je nu eens voor dat het jouw hond/huisdier zou zijn?" (als de persoon in kwestie een huisdier heeft). Maar 99 tegen 100 wil je gesprekspartner er helemaal niet over nadenken. Zijn/haar doel is: jouw bewijzen dat je een belachelijke aansteller bent om geen vlees te eten. Vaak volgt dan iets als " maar die dieren zijn speciaal gekweekt om opgegeten te worden. Anders bestonden ze niet." Ik zou dan de filosofie erbij kunnen halen. Wat is het beste? Een utilitarist viert het leven. Hoe meer leven, hoe meer vreugd. Hoe minder lijden voor zoveel mogelijk individuen, hoe beter. Maar heeft een leven van enkel leed wel zin, is het dan niet het grootste geluk voor een dier om helemaal niet geboren te worden. Ik vraag me soms zelf af of het beter is om niet geboren te worden. Voor mijn leven ben ik er nog niet uit. Ik kan me natuurlijk optrekken aan de goede momenten, de liefde, de dingen die ik zelf wil waarmaken, de boeken die ik wil schrijven, de moeder die ik ooit wil zijn, het gelukkig-zijn ondanks het bewuste vooruitzicht op de dood. Maar is een dier zich bewust dat hij dood zal gaan. Een klein kind is zich daar ook niet bewust van, maar mag je het daarom doden? Ik maakte een vergelijking tussen baby's en dieren tijdens een spreekbeurt op het middelbaar, maar mijn medeklasgenoten vonden het luguber. Kinderen hebben vanaf 2,5 jaar zelfbewuste emoties. Ik weet niet hoe het met dieren zit. Ze weten zeker wel wat ze willen. Jip, mijn hond, kan stikjaloers zijn op de kat. Jip kan verwachtingen en hoop hebben (op een wandeling bijvoorbeeld). Hij heeft een communicatievermogen om zonder woorden zijn willetje op te dringen. Hij is geconditioneerd (door mij), leerde trucjes net zoals je een kind door beloning en straf dingen kan leren. Jip is vaak bang (voor grote honden bijvoorbeeld), hij is woedend als hij mensen fysiek gewelddadig ziet zijn, hij kan blij zijn zoals geen mens ooit kwispelen kan en treuren als een hond. Goh, het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat Jip somber in zijn mandje zit te janken omdat hij niet naar binnen mag, maar niet zou beseffen dat hij somber was. Is dat dan het tegenovergestelde van zoals ik op dit moment voel? Ik ben somber, ik weet dat ik me somber voel, maar niet weet waarom. Jip zich dus somber voelen en weten waarom, maar niet beseffen dat hij somber is. Dat is toch wel erg ver gezocht. "Je huilt zo sinds je vriendinnetje je verlaten heeft, ben je somber ofzo?" Jip: "Jank, jank, geen idee".
De grote dooddoener van zo'n gesprek en meestal ook het moment dat ik liever wil opstaan wegens 'zinloze discussie' is de gedoemde " Maar planten kunnen toch ook gevoelens hebben". Maar de uitleg hieromtremt heb ik al neergeschreven in mijn vorige logboekfragment: van planten weet je het niet zeker, want ze hebben geen centraal zenuwstelsel. Ze leven, dat is een feit. Maar je moet iets eten en mits je van dieren zeker weet dat ze voelen, kies ik liever voor de planten. Wat willen ze trouwens bewijzen? Willen ze zichzelf goedpraten? Vinden ze dat rechtvaardig? En wat als een Europeaan zin zou krijgen in een mensenvlees dieet. Zou die kannibaal zich kunnen verantwoorden door te zeggen "Ach, dieren hebben mischien toch ook gevoelens". Waar slaat dat nu op??? Dat kan juist een reden zijn om die gevoelens-levende-wezens van je menukaart te schrappen, niet om het kannibalisme goed te praten.
Maar goed, de sappigste details laat ik voor de volgende log (en voor mijn essay). Charlotte's web he. Onthou de titel, kijk de film, lees het boek! vind woorden om dieren te beschrijven en spaar hen...
Lieve 'salutations'
Veerle
Het begon al toen ik wakker werd. Het huis, mijn donsdeken, de ochtend waren gezellig warm. Het was dan wel halfacht, en ja, ik was laat gaan slapen, maar dat gebeurt wel vaker. Zes uurtjes slaap zijn niet ongewoon voor mij. Hoogstens een kopje warme choco en ik kan alweer een dagje verder. Maar vandaag was er dat rotgevoel, die somberheid. Die, alsof het Duits is. Duits en melancholisch. Die Somberheid, die Droefnis, die Lieveheersbeesttreurigheid die zich als een geeuwende kauwgom over je uitstrekt. Ik wil mijn ledematen losgooien, huilen, heel hard lachen om deze ketens van me af te gooien. Maar het gaat niet. De universiteitbibliotheek is stil en individualistisch. Naar buiten gaan? De zon lacht uitnodigend, maar de kou zou mijn schouders verlammen en me nog ellendiger doen voelen. Mijn trui roept nochtans vrolijkheid uit: regenboogkleurtjes. En toch... misschien was het een droom. De engheid die je 's ochtends vergeet, maar toch nog in je lichaam zit. Achter een verborgen hoekje. Zoals vorige week, toen ik dacht dat ik een persoonlijke mail naar de verkeerde persoon had verstuurd. Het duurde maar enkele seconden of ik besefte dat ik me voor niets zorgen had gemaakt. Toch voelde ik me nog heel de avond alsof ik had geblunderd. Misschien ligt het dus aan de UM-kaart, waarvan ik dacht dat ik hem verloren was. Een zoek- en vraagtocht langs zowat alle Randwijckse recepties leverde geen kaartje op. Wanhopig spitte ik nogmaals in mijn oude Kiplingportefeuille... en jawel!
Verdorie Veerle, verveel de lezer niet met je eigen cognitief therapeutisch gezever. Kan het hen iets schelen dat je om 14u op 14/01/2008 zonder goede reden wil janken in de bibliotheek en het vervolgens probeert te rationaliseren. Eigenlijk kan dit een voorbeeld zijn van Self-Perception. Hmmm.... dus als ik nu heel de tijd geforceerd lach, zou ik me vrolijker moeten voelen. Nee, dat zorgt juist voor extra wrijving. Maar goed, mijn practicumgroep moet zich richten op selfperception, maar dan van motivatie. Waarom nemen mensen de trap? Nuja, dat zullen we de mensen vragen. Maar er is meer aan de hand. Venijnige trucjes van de psycholoog. Wij hangen een bordje bij de trap dat zegt: neem de lift! Als de mensjes nietsvermoedend bovenkomen vragen we hen waarom ze de trap namen. Een kijken of ze zichzelf beter willen presenteren... sociale wenselijkheid... menselijkheid... beestig...
Gisteren ontdekte ik Charlotte's web. Charlotte, een spin, spon heel mijn avond vol met film plus extra's. Heel bruikbaar voor mijn essay, vermoed ik. Michel Vandebosch is de metafoor voor Charlotte (de spin die het kleine varkentje Wilbur van de dood wil redden). Wilbur (het kleine varkentje) is metafoor voor al die onschuldige dieren die geslacht worden en dat helemaal niet willen. Fern, het kleine meisje met hart voor dieren, is metafoor voor de dubbele moraal tov dieren. Enerzijds houden mensen zielsveel van hun huisdieren ( of dit nu een kat, hond, muis, rat, konijn, slang of varken is). Eendjes voeren, paardrijden, geitjes aaien, 'oh' roepen bij beelden van lammetjes en kalfjes. We walgen van de gedachte dat er in China honden en katten worden gegeten. Het is onethisch en oneerlijk. Ik vraag me eigenlijk af hoeveel mensen hond zouden willen proeven als het hen werd gevraagd. Maar een beetje hondenbaasje zal hier niet aan beginnen, vermoed ik. Ook het eten van cavia's, een gewoonte in Ecuador, wordt in Belgie op veel vieze gezichten bekeken. Een cavia toch niet? Met pootjes en al gefrituurd... En als ze horen over de gefrituurde insecten, beginnen ze al helemaal te kokhalzen.
Anderzijds is het eten van veel van diezelfde dieren uit het huisdierenrijtje (denk aan konijnen, lammetjes, kippen, geitjes, paarden, etz...) hier de gewoontste zaak ter wereld. Meer nog, veel mensen blijken enorm 'fond of' hun dagelijkse portie vlees. Zelfs tot in het agressieve. Elke Belgische vegetarier (alleszins in mijn ervaring) zal zich wel momenten herinneren waarin hij/zij tijdens het eten van zijn/haar vegetarische burger minachtend werd bekeken. Vervolgens komen de vragen: "waarom eet je geen vlees". Of soms wordt het vragengedeelte meteen overgeslagen en krijg je meteen een hoop argumenten naar je gezicht geslingerd. Je bent nog rustig aan het kauwen en kan niet meteen antwoorden. Dit verhaal heb je al zo vaak gedaan. Dus zeg je kort en duidelijk, zonder al te veel te moraliseren of de 'tafelsfeer' te verpesten: " ik eet geen vlees uit morele overwegingen en uit respect. ik voel me er niet goed bij om het lichaam van een dood dier te eten." Wat dan volgt zijn meestal de uiting van de oerinstincten: " onze voorouders aten toch ook vlees, dat is altijd zou geweest". Je zou dan evenzoveel naast de kwestie kunnen praten en afdwalen door te zeggen dat "de aarde, volgens onze voorouders, ook duizenden jaren lang 'plat' was, dat kannibalisme ook een traditie is, dat honderd jaar geleden kinderarbeid ook de normaalste zaak van de wereld was, dat de mens ook 'altijd' geen kwaad heeft gezien in slavernij, om met de Holocaust als toppunt van intolerantie te besluiten. Ik vermijd het allemaal liever. Vooral bij het woord 'Holocaust' veren mijn tafelmaatjes meestal recht, vatten het verkeerd op en beginnen over 'mensen met dieren gelijkstellen' en 'mensen zijn ontwikkelder' of zelfs ' dieren weten/voelen toch niets'. Stel je voor dat je op dat moment echt geen urenlange discussie wilt, dat je van je vegetarische burger wil genieten, wilt small-talken en vriendelijk zijn,... Bondige feedback, focussen. Je kan op dat moment naar de andere kant van de moraal verspringen. "Stel je nu eens voor dat het jouw hond/huisdier zou zijn?" (als de persoon in kwestie een huisdier heeft). Maar 99 tegen 100 wil je gesprekspartner er helemaal niet over nadenken. Zijn/haar doel is: jouw bewijzen dat je een belachelijke aansteller bent om geen vlees te eten. Vaak volgt dan iets als " maar die dieren zijn speciaal gekweekt om opgegeten te worden. Anders bestonden ze niet." Ik zou dan de filosofie erbij kunnen halen. Wat is het beste? Een utilitarist viert het leven. Hoe meer leven, hoe meer vreugd. Hoe minder lijden voor zoveel mogelijk individuen, hoe beter. Maar heeft een leven van enkel leed wel zin, is het dan niet het grootste geluk voor een dier om helemaal niet geboren te worden. Ik vraag me soms zelf af of het beter is om niet geboren te worden. Voor mijn leven ben ik er nog niet uit. Ik kan me natuurlijk optrekken aan de goede momenten, de liefde, de dingen die ik zelf wil waarmaken, de boeken die ik wil schrijven, de moeder die ik ooit wil zijn, het gelukkig-zijn ondanks het bewuste vooruitzicht op de dood. Maar is een dier zich bewust dat hij dood zal gaan. Een klein kind is zich daar ook niet bewust van, maar mag je het daarom doden? Ik maakte een vergelijking tussen baby's en dieren tijdens een spreekbeurt op het middelbaar, maar mijn medeklasgenoten vonden het luguber. Kinderen hebben vanaf 2,5 jaar zelfbewuste emoties. Ik weet niet hoe het met dieren zit. Ze weten zeker wel wat ze willen. Jip, mijn hond, kan stikjaloers zijn op de kat. Jip kan verwachtingen en hoop hebben (op een wandeling bijvoorbeeld). Hij heeft een communicatievermogen om zonder woorden zijn willetje op te dringen. Hij is geconditioneerd (door mij), leerde trucjes net zoals je een kind door beloning en straf dingen kan leren. Jip is vaak bang (voor grote honden bijvoorbeeld), hij is woedend als hij mensen fysiek gewelddadig ziet zijn, hij kan blij zijn zoals geen mens ooit kwispelen kan en treuren als een hond. Goh, het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat Jip somber in zijn mandje zit te janken omdat hij niet naar binnen mag, maar niet zou beseffen dat hij somber was. Is dat dan het tegenovergestelde van zoals ik op dit moment voel? Ik ben somber, ik weet dat ik me somber voel, maar niet weet waarom. Jip zich dus somber voelen en weten waarom, maar niet beseffen dat hij somber is. Dat is toch wel erg ver gezocht. "Je huilt zo sinds je vriendinnetje je verlaten heeft, ben je somber ofzo?" Jip: "Jank, jank, geen idee".
De grote dooddoener van zo'n gesprek en meestal ook het moment dat ik liever wil opstaan wegens 'zinloze discussie' is de gedoemde " Maar planten kunnen toch ook gevoelens hebben". Maar de uitleg hieromtremt heb ik al neergeschreven in mijn vorige logboekfragment: van planten weet je het niet zeker, want ze hebben geen centraal zenuwstelsel. Ze leven, dat is een feit. Maar je moet iets eten en mits je van dieren zeker weet dat ze voelen, kies ik liever voor de planten. Wat willen ze trouwens bewijzen? Willen ze zichzelf goedpraten? Vinden ze dat rechtvaardig? En wat als een Europeaan zin zou krijgen in een mensenvlees dieet. Zou die kannibaal zich kunnen verantwoorden door te zeggen "Ach, dieren hebben mischien toch ook gevoelens". Waar slaat dat nu op??? Dat kan juist een reden zijn om die gevoelens-levende-wezens van je menukaart te schrappen, niet om het kannibalisme goed te praten.
Maar goed, de sappigste details laat ik voor de volgende log (en voor mijn essay). Charlotte's web he. Onthou de titel, kijk de film, lees het boek! vind woorden om dieren te beschrijven en spaar hen...
Lieve 'salutations'
Veerle
vrijdag 11 januari 2008
Descartes was een koelkast
Oh, de hemel voor Michel Vandenbosch! Hij is misschien één van de enigen die dat echt verdient. Prachtig, zo'n vegetarisch plekje in het land der verrezen zielen. Vertoeven tussen Ghandi en Plutarchus... Heerlijk te weten dat ook zij empathie op hun lippen lieten branden en daardoor geen dood dier tussen hun kiezen verscheurden.
Hmm, dit wordt weer een smakelijk maandje. Laat mij woorden eten, letters opslorpen en reproduceren. Woord en weerwoord. Dat van die planten bijvoorbeeld. Hoe vaak onderbreken bijdehande tafelgenoten me midden in mijn veggie burgerhapje. "Maar planten hebben misschien ook gevoelens, die eet je toch wel." Toppunt van het sarcasme was die bizarre Zuid-Afrikaanse jeugdherbergman in George met zijn ode aan de aardappel. Over planten weten we immers te weinig om te oordelen over hun gevoelens. Feit is wel dat ze geen zenuwstelsel hebben en dus niet op dezelfde manier pijn waarnemen als wij, gevoelige mensjes. Grrr, ik wil best geloven dat Descartes een grote man was, maar zijn uitleg over het schreeuwen en huilen van dieren als "hetzelfde geluid een haperende klok maakt", doet je de vraag stellen of Descartes ooit een dier heeft zien lijden. En waar ligt dan de grens met mensen. Een mens die jankt en schreeuwt bij een pijnlijke foltering is in die rationele benadering ook enkel een knarsende machine.
Maar een ander, niet te versmaden feit is dat dieren zeker WEL op dezelfde manier pijn voelen. Net zoals we weten dat andere mensen, ook al hebben ze een andere huidskleur, een andere taal en een andere levensstijl of religie, liever van pijn gespaard blijven. Daar bestaat geen twijfel over. Peter Singer, de filosoof, vereeuwigde deze vaststelling in zijn bekende revolutionaire boek Animal Liberation. Op de grens tussen plant en dier bevinden zich de weekdieren, de mosseltjes en oesters. Of zij op dezelfde manier pijn voelen is niet zeker. Voor mij krijgen ze het voordeel van de twijfel en dus belanden ze niet op mijn bord. Voor de planten is de waarschijnlijkheid van pijn en leed te onwaarschijnlijk. Bovendien moet ik me erger mee voeden. Dus als ik de keuze heb tussen zekerheid over leed (bij dieren en mensen) en een grote onzekerheid over leed (planten), dan is de keuze snel gemaakt. De "ode aan de aardappel"-man lijkt zichzelf bovendien tegen te spreken. Hij lijkt geen grenzen te zien aan het leed van levende wezens (in zijn geval ook de aardappel), maar gebruikt dat als reden om net wel alle levende, lijdende wezens te eten. Pas op voor dit soort mensen, want wat belet hen om voor diezelfde reden ook niet op kannibalisme over te gaan. Ze zijn hoogstens gedreven door een extreme hoge vorm van speciesisme, een soort ubermensch-achtig gevoel van superioriteit van het eigen soort. Oppassen! Of ze komen likkebaardend, gewapend met vork en mes achter je aan.
Een opener voor het nieuwe jaar, een kus en 2008 beste wensen. En een bedankje voor de eerste reactie in maanden. Mijn kerst bracht me vele lieve momentjes bij de kerstboom, veel geld door mijn fotografische bijdrage aan de nieuwjaarspromotie van een gsm-operator, een oefening van mijn Frans in Woluwe, Engels in Venlo, Roemeens en schaken met mijn peer-education-seminariecollega Mihai, fluistertaal en pamperruzie met Pieter, Halse nieuwjaarschampagneslokjes, ... en toen was het alweer afgelopen met buikgriep. Mijn voornemens kon ik vanaf de eerste dag al niet meer waarmaken. Het eerste uur was al een fiasco, dus dat betekent al iets voor de rest van het jaar... * Zucht diep en wrijft in vermoeide oogjes....* Gisteren heb ik me toch maar aan een nieuwe agenda gewaagd, kwestie van tenminste mijn dagen te plannen. Ik moet wat SMARTere doelen stellen: specific, managable, active, realistic en timed... en verder heel veel 'houden van'
De observant wil me misschien bij hun krant, maar ik mag nog niet juichen. Deze universiteitskrant heeft al veel journalisten in dienst, dus ik val waarschijnlijk overboord. De titanic zinkt al dagen, maanden, jaren ... En het klimaat verdwijnt alweer onder de stapel 'hotter' news. Zoals mijn twee dikke boeken Statistiek bijvoorbeeld. De eerste taak was nog zo erg niet. Waarom klaagt iedereen? Tot nu toe heb ik enkel last gehad van het gewicht. Probeer maar eens twee hardcoverige 700-pagina boeken in een zielige Mediamarktrugzak te proppen, met nog een lijvige Michel Vandenbosch (zijn boek, niet hijzelf) erbij. De kinesist heeft een hele kluif aan mij. Nee, niet de kinesist, ik moet mijzelf uit mijn conditieloze leven slepen. Het zwembad is een mogelijkheid. Dan doe ik tegelijk wat aan mijn vetgehalte van 26,4%, brrrrrrr.... Waar een gezondheidsmarktje op de unief al niet goed voor is. Ik begon wel spontaan te gruwen bij de mogelijkheid tot gratis cholesteroltest... naaldjes...
Dit stukje weegt niet op tegen de weken zonder nieuws van mij. De bezoekerscijfers dalen, mijn passie vloeit weg met elke tik. Er is iets veranderd... Vreemd hoe één zin je soms van een hele obsessie kan verlossen. Gelukkig maar... Maar ik zal blijven schrijven, zoek nieuwe inspiratie, trek me niet meer op aan vage verlangens van vreemde vertrouwdheid... nee, nieuw, nu!
En hier sta ik weer, jullie trouwe dienaar. Ongelezen en doorbladerd, blootgegeven en ontkleed... Een nieuw jaar vol peers to educate. Het jaar waarin Veerle Canada zal veroveren, wasberenkoningin zal worden, Pieter ten huwelijk zal vragen (een keer of drieëntwintig), een wereldjeugdcongres misschien mijn leven zal veranderen, ik eindelijk het kindje van Yasmine zal kunnen knuffelen, grootoom Toinne begraven werd, Michel Vandenbosch op mijn wenslijstje van te-ontmoeten-personen staat, ik ZEKER een boek wil schrijven en nog veel wil liefhebben...
Ik hou van jullie (en vooral van jou),
Lieve groeten en vrede aan allen die het tot hier hebben gemaakt,
Laser en lees en les uw dorst aan woorden dagelijks (minstens 1 liter)
Babe, the gallant raccoonqueen
Abonneren op:
Posts (Atom)
