Descartes was een koelkast

Oh, de hemel voor Michel Vandenbosch! Hij is misschien één van de enigen die dat echt verdient. Prachtig, zo'n vegetarisch plekje in het land der verrezen zielen. Vertoeven tussen Ghandi en Plutarchus... Heerlijk te weten dat ook zij empathie op hun lippen lieten branden en daardoor geen dood dier tussen hun kiezen verscheurden.

Hmm, dit wordt weer een smakelijk maandje. Laat mij woorden eten, letters opslorpen en reproduceren. Woord en weerwoord. Dat van die planten bijvoorbeeld. Hoe vaak onderbreken bijdehande tafelgenoten me midden in mijn veggie burgerhapje. "Maar planten hebben misschien ook gevoelens, die eet je toch wel." Toppunt van het sarcasme was die bizarre Zuid-Afrikaanse jeugdherbergman in George met zijn ode aan de aardappel. Over planten weten we immers te weinig om te oordelen over hun gevoelens. Feit is wel dat ze geen zenuwstelsel hebben en dus niet op dezelfde manier pijn waarnemen als wij, gevoelige mensjes. Grrr, ik wil best geloven dat Descartes een grote man was, maar zijn uitleg over het schreeuwen en huilen van dieren als "hetzelfde geluid een haperende klok maakt", doet je de vraag stellen of Descartes ooit een dier heeft zien lijden. En waar ligt dan de grens met mensen. Een mens die jankt en schreeuwt bij een pijnlijke foltering is in die rationele benadering ook enkel een knarsende machine.

Maar een ander, niet te versmaden feit is dat dieren zeker WEL op dezelfde manier pijn voelen. Net zoals we weten dat andere mensen, ook al hebben ze een andere huidskleur, een andere taal en een andere levensstijl of religie, liever van pijn gespaard blijven. Daar bestaat geen twijfel over. Peter Singer, de filosoof, vereeuwigde deze vaststelling in zijn bekende revolutionaire boek Animal Liberation. Op de grens tussen plant en dier bevinden zich de weekdieren, de mosseltjes en oesters. Of zij op dezelfde manier pijn voelen is niet zeker. Voor mij krijgen ze het voordeel van de twijfel en dus belanden ze niet op mijn bord. Voor de planten is de waarschijnlijkheid van pijn en leed te onwaarschijnlijk. Bovendien moet ik me erger mee voeden. Dus als ik de keuze heb tussen zekerheid over leed (bij dieren en mensen) en een grote onzekerheid over leed (planten), dan is de keuze snel gemaakt. De "ode aan de aardappel"-man lijkt zichzelf bovendien tegen te spreken. Hij lijkt geen grenzen te zien aan het leed van levende wezens (in zijn geval ook de aardappel), maar gebruikt dat als reden om net wel alle levende, lijdende wezens te eten. Pas op voor dit soort mensen, want wat belet hen om voor diezelfde reden ook niet op kannibalisme over te gaan. Ze zijn hoogstens gedreven door een extreme hoge vorm van speciesisme, een soort ubermensch-achtig gevoel van superioriteit van het eigen soort. Oppassen! Of ze komen likkebaardend, gewapend met vork en mes achter je aan.

Een opener voor het nieuwe jaar, een kus en 2008 beste wensen. En een bedankje voor de eerste reactie in maanden. Mijn kerst bracht me vele lieve momentjes bij de kerstboom, veel geld door mijn fotografische bijdrage aan de nieuwjaarspromotie van een gsm-operator, een oefening van mijn Frans in Woluwe, Engels in Venlo, Roemeens en schaken met mijn peer-education-seminariecollega Mihai, fluistertaal en pamperruzie met Pieter, Halse nieuwjaarschampagneslokjes, ... en toen was het alweer afgelopen met buikgriep. Mijn voornemens kon ik vanaf de eerste dag al niet meer waarmaken. Het eerste uur was al een fiasco, dus dat betekent al iets voor de rest van het jaar... * Zucht diep en wrijft in vermoeide oogjes....* Gisteren heb ik me toch maar aan een nieuwe agenda gewaagd, kwestie van tenminste mijn dagen te plannen. Ik moet wat SMARTere doelen stellen: specific, managable, active, realistic en timed... en verder heel veel 'houden van'

De observant wil me misschien bij hun krant, maar ik mag nog niet juichen. Deze universiteitskrant heeft al veel journalisten in dienst, dus ik val waarschijnlijk overboord. De titanic zinkt al dagen, maanden, jaren ... En het klimaat verdwijnt alweer onder de stapel 'hotter' news. Zoals mijn twee dikke boeken Statistiek bijvoorbeeld. De eerste taak was nog zo erg niet. Waarom klaagt iedereen? Tot nu toe heb ik enkel last gehad van het gewicht. Probeer maar eens twee hardcoverige 700-pagina boeken in een zielige Mediamarktrugzak te proppen, met nog een lijvige Michel Vandenbosch (zijn boek, niet hijzelf) erbij. De kinesist heeft een hele kluif aan mij. Nee, niet de kinesist, ik moet mijzelf uit mijn conditieloze leven slepen. Het zwembad is een mogelijkheid. Dan doe ik tegelijk wat aan mijn vetgehalte van 26,4%, brrrrrrr.... Waar een gezondheidsmarktje op de unief al niet goed voor is. Ik begon wel spontaan te gruwen bij de mogelijkheid tot gratis cholesteroltest... naaldjes...

Dit stukje weegt niet op tegen de weken zonder nieuws van mij. De bezoekerscijfers dalen, mijn passie vloeit weg met elke tik. Er is iets veranderd... Vreemd hoe één zin je soms van een hele obsessie kan verlossen. Gelukkig maar... Maar ik zal blijven schrijven, zoek nieuwe inspiratie, trek me niet meer op aan vage verlangens van vreemde vertrouwdheid... nee, nieuw, nu!

En hier sta ik weer, jullie trouwe dienaar. Ongelezen en doorbladerd, blootgegeven en ontkleed... Een nieuw jaar vol peers to educate. Het jaar waarin Veerle Canada zal veroveren, wasberenkoningin zal worden, Pieter ten huwelijk zal vragen (een keer of drieëntwintig), een wereldjeugdcongres misschien mijn leven zal veranderen, ik eindelijk het kindje van Yasmine zal kunnen knuffelen, grootoom Toinne begraven werd, Michel Vandenbosch op mijn wenslijstje van te-ontmoeten-personen staat, ik ZEKER een boek wil schrijven en nog veel wil liefhebben...

Ik hou van jullie (en vooral van jou),

Lieve groeten en vrede aan allen die het tot hier hebben gemaakt,

Laser en lees en les uw dorst aan woorden dagelijks (minstens 1 liter)

Babe, the gallant raccoonqueen