Antagonist

Dat je in je leven De Ware kan tegenkomen, is een vrijwel algemeen aangenomen mogelijkheid. Ok, iedereen denkt er het zijne of hare over. Volgens sommigen is De Ware een must. Die mensen jagen vaak hun leven lang een opgeblazen ideaal na en vangen lucht... en verstrikken hun potentiele liefde in een ideaalweb van verwachtingen. En er zijn mensen die vinden dat je aan een relatie moet werken, sleutelen, elkaar moet leren kennen, letterlijk en figuurlijk aftasten om er zo ' het beste van te maken'. Ik kan mezelf niet echt aan 1 van de beiden extreme kanten plaatsen. Middenwegen, altijd middenwegen. Maar waar ik wel in geloof is: je antagonist.

op een dag ontmoet je iemand
die alles is wat jij niet bent
wat je niet wil zijn
maar toch naar verlangt

op een dag onmoet je iemand
die je toelaat te spiegelen
maar niet te doorgronden
in jezelf te graven

zijn bodem niet bereikend
je botst op jezelf
en ziet in zijn ogen
wat je niet bent

wat je hoopt
niet te zijn
alsof je jezelf
nooit hebt gekend

Antagonisten maken bang, antagonisten confronteren, antagonisten zijn De Ware niet, ze zien De Ware niet. Eigenlijk zijn ze net zo blind als liefde, net zo blind als jezelf, net zo kwetsbaar ook, net zo kwetsbaar als je eigen oogkleppen. Je weet nooit wat je tegenkomt achter de facade van het mooie woord. Je weet nooit wie...

Dichter

Ik ben dichter, omdat gesproken taal zich niet leent tot zeggingskracht. Met metaforen kan je een vleugje vangen van wat niet te vatten valt in de cocon van de dialoog. Gesprekken grijpen in het wilde weg, onderwijsgroepen komen niet tot de kern. Alles zit in het hoofd, maar wil je het uitspreken dan vliegt het in stukjes en slierten door elkaar... Een zin als samenvatting, flauwe conclusie. Waar het eigenlijk op neerkomt... Nee, het is als dromen die je 's ochtends niet kan nagrijpen, niet kan vertellen, niet kan beschrijven zonder hun intactheid aan te tasten.

Ik ben bang. Dichter en bang.

Herfst in haar hoofd

"

Het geheim van Nimh, herinnert iemand het zich nog? Laat mij niet de enige zijn die er jeugdsentiment over koestert?

Misschien moest ze zich er toch maar bij neerleggen dat (bijna) niemand haar blog las. Ze had net een essay afgerond. Je kent dat wel, zo eentje dat eigenlijk maar 1000-1250 woorden mag bevatten, maar door haar enthousiasme uitgroeit tot een werkstuk van minstens 2000 woorden. Vervolgens snoeide ze het bij tot er nog maar 1885 woorden overbleven. Dan kwam het moment van de wanhoop, van niet weten waar te knippen zonder te schaden, zoals mikado waarbij je weet dat de knikker vallen kan, dat het stokje weg kan schieten en alles voor niets is geweest. Via sluwe trucjes en de kracht van Word toverde ze de wordcount naar 1460. Misschien niet helemaal legaal, maar het kwam toch in de richting.

Haar dag was er eentje van afronden geweest. Ze heeft zo een lichtgroen blad met in grote letters: DEADLINE opgeschreven. Daarop noteerde ze alle dingen die eigenlijk in de agenda en planner van haar hoofd zouden moeten staan, maar die ze zelf door de overbevolking van haar gedachten toch maar even op papier zette. Dat luchtte op, want met overvolle hersenkronkels loop je voortdurend in je eigen war. Maar voor ze daarmee aan de slag ging, moest ze eerst nog haar examenessay afronden. Nederlandse politici wiens naam ze voor vrijdag amper kende, moest ze nu op een kritische manier analyseren. Mocht ze van Wilders zeggen dat zijn blonde haren ten berge rijzen als hij Vogelaar hoort kwetteren? Was dat ook vrijheid van pers en mening, of moest ze het serieus houden. Ze koos voor het tweede. "Zaag!" vond mama. Moeders kunnen soms erg eerlijk zijn. Lieve begreep er niets van, vond de begrippen te moeilijk om zelfs maar te onthouden en kon het bijgevolg helemaal niet apprecieren. Laat Andrades' vonnis toleranter zijn... please...

Vandaag rondde ze ook het verslag van Pen en Vriend af. Het voelt vreemd dat het nu eigenlijk volledig voorbij kan zijn. Vorige donderdag leerde ze het zesde middelbaar van de Martinusschool het Afrikaanse lied Stapsoldaaitjie Nog nooit zagen Els en zij een klas zo onverwacht enthoustiast over een kleuterliedje. Misschien gebruiken ze het nog in hun Christomosshow.

Ook van de motivatiebrief voor het Honoursprogramma heeft ze werk gemaakt. Verdorie, ze kan zich zelfs niet aan de woordlimiet van een simpele brief houden. Geef je motivatie in maximum 400 woorden, en mevrouw maakt er in een paar ontspoorde typgedachten het dubbele van. En schrappen is lijden... ze spaarde zichzelf en stuurde het oververzadigde document naar de hoogleraar. Ze is best benieuwd of ze nu met Wiel Kusters of Maaike Meijer mag gaan samenwerken.

Waar ze ook benieuwd naar is, is of hij en wanneer hij zal terugschrijven. En of hij dit nu leest en weet dat het over hem gaat. Over blogs gesproken, vandaag heeft ze Anne-Sophies avonturen in Rome doorlezen. Eindelijk weet ze waar haar Zuid-Afrikagenootje de afgelopen maanden mee bezig is geweest. Je zou op slag zelf zin krijgen om als uitwisselinsstudent naar het zuiden (met kleine z) te gaan. Waarom eigenlijk ook niet? Tot nu toe neemt ze enkel de bergige landen in overweging. Waarom blijft het antwoord van Quebec zo lang uit?

Herfst in haar kleren, herfst in haar hoofd, herfst in de krullen van haar denken, herfst als de vrucht van een verloren zekerheid,

Liefs,

Veerle

Een vluchtige week voor de klas

De afgelopen week heb ik mijn nieuwe roeping ontdekt. Ondanks mijn drukke studieprogramma heb ik deze week tien uur voor de klas gestaan. Zo zou mijn leven er dus kunnen uitzien als ik -halftijds- lagere schoollerares was.

Het derde studiejaarsklasje van de Gemeentelijke Basisschool in Munsterbilzen was mijn vuurdooppubliek. Nu begrijp ik waar de uitdrukking 'alleen voor de leeuwen gegooid worden' vandaan komt. Ik verwachtte me aan kinderen, jongeren. Maar dat kindjes van negen echt zo klein waren, was ik even vergeten. Toch, ondanks de kleinheid van hun voetjes en hoofdjes, oversteeg hun enthousiasme dat van menig middelbaarder. Ik heb zelden zoveel vingertjes naar het plafond zien wijzen en zoveel oogjes smekend naar mij zien vragen "mag ik voorlezen? Mag ik antwoorden?" Of ze door de klas mochten lopen toen de lerares plotseling uit de klas verdween, vroegen ze niet zo beleefd. Eindelijk herinnerde ik me nog allerlei truckjes om kinderen onder controle te krijgen. De kleine Frankie, een actief spring-in-het-veldje, kreeg een plekje vooraan in de klas (naast mij) zodat ik hem goed in de gaten kon houden. Het bleek niet zo een erge straf, want het was juist kleine Frankie die me achteraf nog eens extra kwam bedanken omdat hij de workshop zo leuk had gevonden. Mijn 'strenge optreden' was wel effectief geweest, want de klas wist meteen dat ik, als ik wil, net zo kwaad kan kijken als hun eigen juf.

De klassen van het vijfde en zesde leerjaar waren een groot succes. Hoewel de kwantiteit van de klassen gestaag een stijgende lijn volgde (eerste klas had nog 17 leerlingen, de laatste 32), lukte het lesgeven steeds beter. Eén van de leerkrachten verdacht me ervan dat ik in beroepshalve in het onderwijs stond. Zie ik er dan zo oud uit? Ze keken allemaal zo verbaasd toen ik vertelde dat ik pas 8 jaar van hun lagere school was afgestudeerd.

Er wachten nog een hoop teksten op mijn leesogen... kon een weekend maar eens alleen uit samense zaterdagavonden bestaan? Ik mis je ... nu al

Niet mooier dan een spiegelbeeld

Het drama van het begaafde kind, nu staat de titel vereeuwigd op mijn weblog. Zo vergeet ik zelf even niet wat me te lezen staat. Als ik hem beet krijg, het boek dat mensen psychologisch helpt ontrafelen, inclusief mezelf.

Wat is een gedicht? Ja, wat is een gedicht tegenwoordig nog? Morgen vraag ik het aan kinderen van negen. Misschien weten zij er een beter en duidelijker antwoord op dan uit mijn pen komt gerold. Een manier om een gevoel te verwoorden, zonder het gevoelswoord te gebruiken is wel erg laatavondlijk omslachtig. Maar het is wel mijn strategie. Een ESS zo te zien, want hij overleeft al meer dan tien jaar. Is het echt al 11 jaar geleden dat ik mijn allereerste eerste poezieprijs won? Dan ben ik al de grootste helft van mijn leven met mijn pen bezig. Niet verwonderlijk dus dat ik gehecht ben aan mijn pen. ( Niet letterlijk natuurlijk, qua pennen ben ik een kind van de wegwerpmaatschappij. Ik schrijf met de eerste de beste die op mijn weg komt, deel hem met anderen en verlies hem zonder echt te missen (we hebben het nog altijd over een pen he) ) Maar vandaag, de gedachte om twee pennen tot één te laten smelten... Een uitdaging. Niet mis te verstaan, een positieve mogelijkheid tot coöperatie (doe niet groots, Veer). Ik deel al veel te veel. Vooral dan met jou, jij die dit leest. Ja jij.

Ach, pennen smelten. Plastiek (of metaal) dat smelt en druipt en vloeibare gel levert om een nieuwe grootse pen uit te vervaardigen. Ik geef mijn pen niet op, dat staat vast. Ik deel een spoor van wisselwerkingwoorden en samen schrijven we in elkaars voetafdruk. Voeten hoeven geen blikken te werpen. Niet letterlijk, noch figuurlijk.

Jij (die dit leest), weet wat ik bedoel. Jij doorziet mijn cryptogrammen en mijn fluisters die zogenaamd niets betekenen willen. Met jou smelt ik elke dag. Een ijskap die haar kille maskermantel al lang heeft afgelegd. Smelten voor nachten (en avonden) die ik niet mogelijk achtte. Maar vooral: lief.

Schrijf nog eens een boek, Veerle

Ja, Veerle. Doe wat je graag doet, wat je goed doet, wat je kan en wilt en kun(s)t. Verontschuldig je toch steeds niet als iemand je vraagt wanneer je volgende op komst is. Laat het rijpen, maar het heeft geen zomers nodig. Wie doorzet krijgt lekkers, wie traag is veel stress.

Afgeschreven boeken en Henri (Van Daele) met de pijp... het is geen blije combinatie. Dirk Bracke wordt er echter nostalgisch van. Schoemans uit zich op slag lyrisch over zijn eigen 15000 exemplaren tellende boekencollectie, Marc de Bel speelt het collegiaal van Antarctica tot Kruisem. En Pieter en ik, wij vinden Wim Helsen allebei niet zo leuk, blijken kritische blikken te spuien naar Paul D'Hoore en zijn in staat boeiende conversaties te voeren met de Communicationsafgevaardigde van de EU en poolreizigers en crime-Deflo. De wachtrij voor de "Wij-zijn-goe-bezig"-boekenbeursfamilie hebben we (gelukkig) niet moeten trotseren. Buit van de dag: Unicefposters, veeeeeeeeeel flyertjes, evenveel gratis kranten, massa's nieuwe titels op mijn verlanglijstje, een boek "Waarom ontwikkelingshulp meer kwaad doet dan goed" (Pieters geld, maar lees over zijn schouder ;D) en natuurlijk weer wat econonomische en politieke kennis wijzer, en daar doen we het toch om :)

Er komt een boek, ek zweer ;) Met of zonder jou, maar samen nog het liefst.