Cause she had a bad day...

Some people say they write the best words when they're feeling sad. I don't want to confirm this stereotype, because that would mean I'm in a waive of inspiration right now (even though i don't feel like writing at all).

I feel like...
I feel like... crying out loud (maybe), who would it bother in this lonely house? It would wake up my dear 'diertjes': Jip would lift one ear and continue his running dreaam, Ankie wouldn't even make a move. What do they dream about? I know they feel lonely too... Would they feel the same as I do? Living a day full of missing just with the hope for one moment... seeing (or in my case: chatting) the person they love back in the evening? That would mean I am the person they love. But some times this week I felt a stranger for my own pets. When I had to provide them with food (Why do all these dog- and cat foodindustries, produce such a stinky, horrible and distastefull meat for man's best friend? If course, I sprinted to the Bio-Store as soon I heard there really exists something called 'Yarra's Vegetarian dog Food'. Anyway, the store didn't have it in stock, which made me wait for 2 weeks (still 1 week to go now).
But no, I don't feel missed at all, while I had one of the worst missingweeks ever. Especially on this own moment, it feels like the world is slipping through my hands. There's a wall between me and the people I miss. A wall called 'voicemail' and 'offline' between Pieter and me, a wall called 'Leon' (my father) between me and my mother far away in Turkije. I heard she sounded hidingly sad on the phone, but then the connection failed. Calling again made it worse. The Turkish guy on the reception desk was surprised by hearing me ask for room nr 230 two times on a row. Room 230 didn't bring more information about my mom, only an annoying dad asking irrelevent questions which answers I had to repeat at loud voice (because he didn't really listen). I can cry if I want, I can shout... and that's what I did on the phone. But shouting didn't work either. Leon still didn't listen and forced me to repeat... just as long till tbe connection broke again...
Why Pieter? Why aren't you there when I need you so badly?

I miss a secure life. I miss friends of who I know I can 'really' call them in the middle of the night (if you consider 12:58am the middle of the night). A friend who accepts you when you cry, but also when you just want to be silent together. I have more than 200 facebookfriends, but at this right moment, I feel I lost everything in this barefooted world. I'm shoeless in a field of glass pieces. Of course I trust my friends, but I'm sure they would be to surprised (and tired) to hear my voice through a static mobile phone speaker. I would feel annoyed because of my own silence... making a fool of myself. Because I don't have real reasons to feel as sad as I do right now. Actually I have to feel great because of my nearly-totally vegan diet. I almost succeed in the promisses I made to myself. But in the evening I fail... looking forward to that little lovely chat before night begs for sleep. Looking forward to these little carefull and soathing words... but end in 'ok and offline'. The food is okay, but my emotions explode in the atmosphere of loneliness.

At the moment you discover life makes no sense, you have two choices (at least that's what my tutorial manual says about postmodernism): you can wish to die or color in the black-and-white drawing of your own by yourself. At the moment I don't feel like painting... just wanna cry and sleep forever...

Alleen in dit grote huis

"Ik weet alleen dat ik je nu al mis..."

klaagmuur

Hoeveel dagen en momenten voor het slapengaan heb ik al uit bed willen slenteren en achter de computer willen neerploffen om al die ideetjes even af te schudden en keurig op papier (lees: computerscherm) te zetten. Maar nee, Veerle was te lui, te bedderig voor het slapengaan, te bang voor boeven op het gelijkvloers, te geen-zinnerig om de computer op te starten en lange verontschuldigende inleiding te schrijven, die niet half zo goed of lezenswaardig uitgespreid wordt als dat ie in mijn hoofd al bestond.

Komt het door die paar warme groentjes die ik vandaag at? Of heeft raw food een omgekeerd effect op mij en halen noten mij echt helemaal 'down'...? Feit is dat somberheid me vandaag achternazat. En ie was snel. Vanochtend zong ie schrijnend schertsend in mijn oor "geen zin, ik heb geen zin... niet voor tutorial of college, niet om in het zonnetje naar het bushokje te wandelen, niet om lang op de bus te wachten in het gras met een leuk artikel over de gebarentaal van chimpansees op schoot, niet om aan te komen in een huis vol koffers in de veranda, om mijn ouders te zien vertrekken met de trein naar Turkije (met een paar gevleugelde tussenstappen), niet om in Bilzen Centrum een interessant bezoekje te brengen aan de natuurvoedingswinkel en daar een aantal vega-blije ontdekkingen te doen (no-egg, vegan chocopasta, veeeel nootjes, zonnebloempitten, stroopwafeltjes en een pak besteld vegetarisch hondenvoer), niet om een lekker fruitsapje te drinken met oma op een Bilzers marktterras en al helemaal niet om te wachten op de journalistiekles in Syntra (vanaf het park met zicht op konijntjes en een markerend inhaaltekst), niet om nog op het laatste moment een artikel te schrijven om de leraar goed te stemmen, niet om daarna lang in de auto te zitten... ùaar waar ik echt geen zin in had was thuiskomen in een leeglijkend huis (zelfs Jip en Ankie maakten geen aanstalte pù wakker te worden toen ik binnenkwam. En toch... toch heb ik me door de dag heengeworsteld, gelachen, gelezen, afscheid genomen, genoten, soms zelfs vergeten dat de somberheid me weer vlug zou overvallen als ik niet snel genoeg liep en mijn tijd moest 'doden' met wachten. Wachten op bussen, op lessen waarbij niemand opdaagt, op een begrijpbaar Engels woord tijdens een postmodern college, op Godot, op een lieve jongen die online komt om me uit mijn klagen te verlossen en me weer tijgertje maakt...

Gelukkig was er in het midden van de dag dat telefoontje... Ik hou van 025-nummers!

xxxxxxx Ik heb meer te melden, maar doe het niet omdat mijn pas gemaakte 'planningskalender' me zegt dat ik over precies zes en half uur mijn bedje moet verlaten...

Slaapwel mensen en dieren to whom it may concern...

Inspiratieloze groetjes,
Veerle