Het 'How It All Vegan-verhaal' is een gespreksonderwerp dat standaard ter sprake komt als je met een groep vegans aan tafel zit. Iedereen heeft wel een eigen reden gehad om zijn of haar dieet om te gooien en totaal anders met eten en het gebruik van dieren om te gaan. Ook vleeseters zijn vaak bijzonder nieuwsgierig om te horen wat me bezielde toen ik op 6 september 2008 bewust besloot dat die ene mozzarellatoast ook écht de allerlaatste zou zijn.
Ik was een studente van 21 en begon net aan mijn uitwisselingssemester in Vancouver. Ik koos de Canadese kust om haar ongerepte natuur en de kans om een beer te spotten. Het was een toevalstreffer dat mijn nieuwe studentenstad ook een walhalla bleek voor duurzame zielen. Op bijna elke straathoek van het Kitsilanodistrict vind je wel een biowinkel, alle koffiehuizen zwaaien met soy lattes en in de kelder van het universiteitsgebouw zit een hippe 'Food For Thought'-tent waar je voor een paar dollar de heerlijkste soepen en de beste-brownies-ooit kan kopen. 100% vegan snacks, zo ontdekte ik later. Het was bij de houten tafels van Food For Thought waar ik tussen twee happen in, in gesprek raakte met een Zweedse uitwisselingsstudent. Ik had hem al eerder vluchtig gezien bij de introweek en het viel me toen al op dat hij een aparte pizza kreeg toegestopt. Eentje met een kleurenpalet aan groenten die er veel smakelijker uitzag dan mijn kleverige kaassmurrie.
Deze Zweedse vegan voldeed niet bepaald aan mijn stereotypes. Geen dreadlocks of tattoos, geen slobbertrui met peacetekens en al helemaal geen eyeliner. Gewoon een vriendelijke Scandinaviër die ook niet mis was om naar te kijken. Al snel kwam het gesprek op veganisme. Hij was veganist geworden om dezelfde redenen waarvoor ik vegetariër was geworden: dieren, gezondheid en milieu.
Terwijl hij vertelde over zijn eigen keuzes, knaagde mijn geweten. Ik wilde niet dat er onnodig doden vielen voor mijn voedsel. Maar waarom keurde ik het wel goed dat er voor mijn kaassoufflé kalfjes vlak na de geboorte werden gescheiden van hun moeder? Waarom negeerde ik dat ze daarna in het slachthuis terechtkwamen als 'bijproduct' van de melk? En waarom zou ik het nooit over mijn hart kunnen krijgen om een dode kip te eten, maar had ik geen problemen met de 'waardeloze haantjes' in de eierindustrie die op de eerste dag van hun leven versnipperd of vergast werden? Voor kalfjes is zuivel een ideale voedingsbron. Het helpt ze in korte tijd uitgroeien tot een stevige, vette koe. Maar waarom zou ik het als volwassen mens nodig hebben? Het helpt me vooral groeien in de breedte en verhoogt bovendien mijn kans op hart- en vaatziekten, eierstokkanker, borstkanker of diabetes type I. Ik beweerde te geven om het milieu. Maar waarom gebruikte ik dan nog zuivel, terwijl ik eigenlijk besefte dat melkkoeien, net als vleeskoeien, broeikasgassen uitstoten? Door te kiezen voor sojamelk, rijstmelk of notenmelk kon ik makkelijk mijn ecologische voetafdruk drastisch verkleinen, maar toch deed ik het niet.
Ik voelde weerstand opborrelen. Hoewel de blonde god alleen maar vertelde waarom hij zelf veganist was geworden en mij niets opdrong, begon ik me moreel inferieur te voelen. Als deze jongen het kon, waarom zou ik het niet kunnen? ,,Ik doe met je mee, voor 1 maand, om te proberen!" hoorde ik mezelf zeggen. Ik wist niet waar ik aan begon en wat voor veganistische verkenningen er de komende tijd op mijn pad zouden komen. Maar als ik iets beloof, dan doe ik het ook. Dat was hoe mijn persoonlijke VeganChallenge startte. Hoe mijn eerste stapjes in vegan wonderland verliepen, lezen jullie volgende keer.
Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Verzamelt sinds deze week VeggieCredits om haar CO2 te compenseren
Telt af naar het Viva Las Vega's Food Festival op 1 juni in Amsterdam
Ik was een studente van 21 en begon net aan mijn uitwisselingssemester in Vancouver. Ik koos de Canadese kust om haar ongerepte natuur en de kans om een beer te spotten. Het was een toevalstreffer dat mijn nieuwe studentenstad ook een walhalla bleek voor duurzame zielen. Op bijna elke straathoek van het Kitsilanodistrict vind je wel een biowinkel, alle koffiehuizen zwaaien met soy lattes en in de kelder van het universiteitsgebouw zit een hippe 'Food For Thought'-tent waar je voor een paar dollar de heerlijkste soepen en de beste-brownies-ooit kan kopen. 100% vegan snacks, zo ontdekte ik later. Het was bij de houten tafels van Food For Thought waar ik tussen twee happen in, in gesprek raakte met een Zweedse uitwisselingsstudent. Ik had hem al eerder vluchtig gezien bij de introweek en het viel me toen al op dat hij een aparte pizza kreeg toegestopt. Eentje met een kleurenpalet aan groenten die er veel smakelijker uitzag dan mijn kleverige kaassmurrie.
Deze Zweedse vegan voldeed niet bepaald aan mijn stereotypes. Geen dreadlocks of tattoos, geen slobbertrui met peacetekens en al helemaal geen eyeliner. Gewoon een vriendelijke Scandinaviër die ook niet mis was om naar te kijken. Al snel kwam het gesprek op veganisme. Hij was veganist geworden om dezelfde redenen waarvoor ik vegetariër was geworden: dieren, gezondheid en milieu.
Terwijl hij vertelde over zijn eigen keuzes, knaagde mijn geweten. Ik wilde niet dat er onnodig doden vielen voor mijn voedsel. Maar waarom keurde ik het wel goed dat er voor mijn kaassoufflé kalfjes vlak na de geboorte werden gescheiden van hun moeder? Waarom negeerde ik dat ze daarna in het slachthuis terechtkwamen als 'bijproduct' van de melk? En waarom zou ik het nooit over mijn hart kunnen krijgen om een dode kip te eten, maar had ik geen problemen met de 'waardeloze haantjes' in de eierindustrie die op de eerste dag van hun leven versnipperd of vergast werden? Voor kalfjes is zuivel een ideale voedingsbron. Het helpt ze in korte tijd uitgroeien tot een stevige, vette koe. Maar waarom zou ik het als volwassen mens nodig hebben? Het helpt me vooral groeien in de breedte en verhoogt bovendien mijn kans op hart- en vaatziekten, eierstokkanker, borstkanker of diabetes type I. Ik beweerde te geven om het milieu. Maar waarom gebruikte ik dan nog zuivel, terwijl ik eigenlijk besefte dat melkkoeien, net als vleeskoeien, broeikasgassen uitstoten? Door te kiezen voor sojamelk, rijstmelk of notenmelk kon ik makkelijk mijn ecologische voetafdruk drastisch verkleinen, maar toch deed ik het niet.
Ik voelde weerstand opborrelen. Hoewel de blonde god alleen maar vertelde waarom hij zelf veganist was geworden en mij niets opdrong, begon ik me moreel inferieur te voelen. Als deze jongen het kon, waarom zou ik het niet kunnen? ,,Ik doe met je mee, voor 1 maand, om te proberen!" hoorde ik mezelf zeggen. Ik wist niet waar ik aan begon en wat voor veganistische verkenningen er de komende tijd op mijn pad zouden komen. Maar als ik iets beloof, dan doe ik het ook. Dat was hoe mijn persoonlijke VeganChallenge startte. Hoe mijn eerste stapjes in vegan wonderland verliepen, lezen jullie volgende keer.
Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Verzamelt sinds deze week VeggieCredits om haar CO2 te compenseren
Telt af naar het Viva Las Vega's Food Festival op 1 juni in Amsterdam
