vrijdag 14 december 2007

Examen(s)t(r)ijd

Examenweek, examentijd, tijd van schrijven, tijd van denken, tijd van focussen en aandacht geven aan woorden, papier,... Even de wereld negeren. Een mens is een sociaal dier, maar nu even niet. Computerscherm als compagnon, partner in production, samen rondden we alvast 2/3 van de prakticumessays af. Nog 2 te gaan.
En dan was er het examen, meerkeuzevragen van Psychologie. Was ik blij toen ik bij de laatste vraag (vraag 45) aankwam en onderweg maar een vijftal twijfelvragen hoefde te omcirkelen. Meestal vanwege dubbelzinnigheid. Meestal vanwege twee antwoorden die je anders kan interpreteren. Meestal vanwege teveel nadenken over de taligheid van een vraag. Ik strandde op 4 fouten, aldus de antwoordsleutel op Eleum achteraf. 1 punt af per drie fouten. Een complete portie studiepunten erbij op Pandia. En dan nog lijkt Pieter verbaasd dat ik niet 'alles' goed heb. Kan ik nog meer mijn best doen?
Na het examen was het toetsenbordtijd. Filosofie in corespondentie en coherentie, geschiedwetenschap als essentieel anachronistisch en literatuurwetenschap, ja literatuurwetenschap, wat moeten we daarmee? Tot nu zit ik vast na de eerste regel
"Een tafel. Een schrijver, een lezer, tussen hen een boek. Het boek. "
Laat ik het hierbij? Twaalf woorden, 782 tekort. Zou ik er ook maar 1 studiepunt voor krijgen. Wat is literatuurwetenschap meer dan een schrijver, een boek en een lezer? Veel meer, zegt Kardaun, veel meer. En dan vertel ik haar college, probeer ik me binnen limieten te houden en spring toch altijd weer over de grens. Onbewust, tot frustratie toe, tragisch in minstens 100 woorden. Ik vraag me af of ik ooit een essay heb ingeleverd dat binnen de perken van de opdracht bleef? Laat ik mijn leven beteren... vandaag nog...
En dan ben 'jij' er nog. Jij maakt er ook niet makkelijker op, he. Met al je zwijgen, je niet-reageren, je negeren,... Ik weet dat je leest, anders was je er nu niet. Je leest langs me heen. Hoedanook, ik zou niet zonder je kunnen.
Liefs,

Veerle

woensdag 5 december 2007

Sniffy

Waarschijnlijk zal ik me over een paar jaar niet meer herinneren dat vandaag de dag was dat ik Sniffy conditioneerde. Ik zal eens glimlachen en denken: ja, zo ging dat dus met mij. De Maastrichtse studententijd. Opstaan om 7u46 en net de bus halen om 8u07, mijn uiterste best doen om zonder cafeine mijn aandacht erbij te houden bij een psychologiecollege en besluiten dat ik met gesloten ogen nonsens neerpen. Associaties de vrije loop laten. Had ze het over false beliefs testjes, das schreef ik kribbels over valse herinneringen en dwaalden mijn gedachten af naar het Honoursprogramma over het autobiografisch geheugen. Herinneringen in biografieen. Biografieen, 1 van de manieren om de werken van een auteur te begrijpen. Literatuurwetenschap. Wiel Kusters. Poezie. Wat is poezie?

En baf... opeens merk je de ontspoorde inktlijn door je notities op en besef je dat je echt wel Cappuccino Amarino nodig hebt om nog 1,5 uur alert te blijven. " We zitten nog altijd bij psychologie, meisje. Woensdag is Cultuurwetenschaploos." De chocoladedonuts met bresiliennenootjes uit de koffieshop mogen er trouwens ook wel wezen. Hebben iets weg van Ferrero Rochers.

Goed bezig, het is pas middag en ik herval al in voedsellikkebaarden. Komt het door Sniffy? Sniffy is een rat. Een rat uit het Psychologielab. Hij huist achter de link Sniffy_Pro_for_Windows en gedraagt zich zoals een real-life rat, maar ietsje actiever als je hem op versnelde weergave zet. Wat zei Baudrillard ook alweer over hyperrealiteit? Het virtuele dat het reeele overneemt? Maar goed, ik heb geen echt diertje obesitas bezorgd en dat is al een hele opluchting voor mijn rechtvaardige ziel. Nee, er is nu een fictieve rat in cyberspace die het verband legt tussen het duwen op een hendeltje en een mondjevol graantjes. Sniffy ging er ver in. Bij de extinctie werd hij zowat hysterisch van frustratie. Ik kan me voorstellen dat veel proefdieren een depressie krijgen door al die frustraties. Het dier als middel. Middel tot meer weten over... de menselijke psyche. Maar hoe kan je in hemelsnaam iets over de menselijke psyche te weten komen als je dieren test. Dieren, waarvan de rationalistische wetenschappers juist beweren dat ze fundamenteel verschillend zijn van de mens. Het punt van onderscheid? Rarara... de psyche, de rationaliteit. Een beetje paradoxaal, niet?

Gisteren dubbel goed nieuws gekregen op de CW-faculteit. Mijn opiniestuk over het multiculturele debat in de Nederlandse politiek viel in de smaak. Gek eigenlijk dat ik er zo hoog op scoorde, want voor ik de opdracht las, had ik geen idee wie Wilders en Vogelaar waren. Ook mijn 'audientie' met de rector Pieter Calje en hoogleraar Rein de Wilde verliep vreugdevol :) Mijn CV en motivatiebrief hadden al een indruk nagelaten. De indruk dat ik geschikt was, geschikt voor de Honours, geschikt voor het samenwerken met een hoogleraar, een eigen onderzoek naast het gewone studieprogramma, een blik achter de schermen van het academische leven... Of Wiel Kusters mijn priveprof wordt, of dat ik prof Maaike Meyer zal delen met drie medestudenten, dat is nog niet echt duidelijk. Alles hangt af van Kuster's enthousiasme en de extra inspanning (tegenwoordig werkt hij niet meer in de faculteit zelf, maar doet hij zijn onderzoek van thuis uit. Hij loopt hoogstens een paar keer per jaar langs op de unief.) Heeft hij voor mij een paar extra bezoeken aan de Grote Gracht over? En kom ik door hem dichter bij (de denkwereld) van Coetzee?

Dit en veel meer... lees er alles over tijdens de volgende afleveringen van Veerle's blogspot!

Blijf mijn kronkels even talrijk lezen, leef je in of laat je koud over de avonturen... Alle 32 :)

zondag 2 december 2007

Zondagochtend

Nogmaals welkom op de blog die niemand leest. Tussen mijn laatste post en nu is er veel gebeurd. Niet alleen heb ik uitgeslapen (in de betekenis dat ik vanaf 9 uur mijn nachtlampje aanknipperde en tot 11 uur dagdroomde en met gesloten ogen fictieve boeken las ), maar ook had ik vannacht tot 3uur wel een erg confronterend gesprek met Mr. Andrades. Hmm; die Mr. past niet op MSN, maar op mijn log zal ik het er toch maar voor laten staan. Huiveringwekkend noem ik het en toch opent het opeens een nieuw luik van mogelijkheden. Netwerkmaatschappij, alles in verbinding met elkaar. Emotiecultuur als bron van feminisme. Vrouwelijke gevoelens, mannelijke botheid: bot, star en zelfingenomen. En toen kwam de metro-male (maar zover geraakten we niet). Tot zover begreep ik het allemaal glashelder. Nietzsche die net als Costello een knieval doet voor het onrechtvaardig behandelde dier. Coetzee in het Zuid-Afrika waar ik deze zomer inspiratie zocht. Hoe toevallig kan het leven zijn? En dan Jane Austen. Na de film, die ik overigens zag in de bioscoop van Zuid-Afrika, Port Elizabeth (eveneens de voornaam van Costello) kon ik maar aan één iemand denken. Iemand waar ik liever niet aan dacht op dat moment, net omwille van het vooroordeel. En mijn eigen trots die me dwong om hem te temmen. Om niet respectloos over me heen te laten lopen. Grr... tijger Veerle toont tanden. En als Veerle zich op haar staart getrapt voelt, kan enkel een otter haar gemoederen proberen te bedaren. De liefste otter in een poel die even zo ver weg was en waarvan ze wekelijks slechts met mondjesmaat van mag drinken. Als een oase in de savanne... de oase van zachte handen. Maar ik dwaal af.

We waren dus bij het MSN-gesprek met Andrades. Als ik al vooroordelen over hem had, dan moet ik die herzien. Hij is een inspirerende persoon, een denker en twijfelaar, iemand die meer ziet dan de oppervlakte van het geschreven woord. Zelfs bij de huidige lichting CW-studenten vind je dat maar weinig, aldus Andrades. Maar het valt te begrijpen, die afstand van de gemiddelde student ten opzichte van de literaturen en filosofieën. Op den duur kruipen andermans woorden in je lijf, hoofd en vingers en word je paranoia door de verbanden en de links in het netwerk van heden en geschiedenis, en waarschijnlijk ook toekomst. Andrades had het over John Stuart Mill, die tot gisterenavond in mijn notities niets meer betekende dan een bureau-econoom en filosoof. Voor mij was hij een herkauwer van wat zijn vader James en peetvader Bentham op hem projecteerden, een apostel van het utilitarisme. Have a son and spread the word... Wiki de wereld en lees de details: .

In 1869 publiceerde hij Subjection of Women, waarin hij de vrouwenrechten verdedigde. Hij was dan al vier jaar parlementslid waar hij eveneens ijverde voor het vrouwenkiesrecht en de vooruitstrevende liberalen steunde. Zijn vrouw Henriëtte, die in 1858 stierf, zou het boek geschreven hebben, maar op haar naam mocht het niet worden uitgegeven. Tot op de dag van vandaag staat het boek officieel op naam van John Stuart Mill. (bron:wikipedia)

Maar er zit meer achter dit terloops opgemerkte feitje. Een heel verhaal, een romantisch verhaal als ik Andrades mag geloven. Graaf dieper in het internet en je vindt een slordige biografie van 'zijn vrouw Harriet Taylor'. http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/Wtaylor.htm, voor de geïnteresseerde(n). Ik snap niet hoe ik nu ook verbanden begin te leggen, die er helemaal niet zijn. Toch in ieder geval niet zoals Andrades de verbanden ziet. Poëzie interpreteer je ook heel erg subjectief en pas je toe op wat in je eigen leven speelt, wat nu al maanden speelt en net gisteren toevallig of niet, overlapt en verwart...

"when two persons have their thoughts and speculations completely in common it is of little consequence in respect of the question of originality, which of them holds the pen." (John Stuart Mill)

Maar nu projecteer ik zelf teveel, zie ik teveel, ben ik bang en benieuwd... Het lijkt of ik in een soapserie rol. Niet zomaar een soap a la Familie of Thuis, maar eentje met een netwerk van onderliggende verbanden en verhaallijnen. Eentje die niet stopt bij het hier in het nu, maar verder graaft. Iets met telepathie en dromen, iets van een ander niveau dan de banaliteit van een MSN-venster, een webcam of de boodschap: "kga eens maffen".

"I shall never be satisfied unless you allow our best book the book which is to come, to have our two names on the title page. It ought to be so with everything I publish, for the better half of it all is yours, but the book which will contain our best thoughts, if it has only one name to it, that should be yours." (John Stuart Mill)

Hoe kan je weten wat je wil, als je zelfs niet meer weet wat je niet wil? Trekt de geschiedenis aan ons allemaal? Is er een fout in de tijd? En dan niet op zijn letterlijks... En geeft er iemand in godsnaam eens een antwoord?!? Daar wil ik een boek over schrijven...En bescheidenheid, vals of niet, doet er niet toe.

Casanova stierf negen jaar voor Harriet Taylor geboren werd. Harriet was tien toen Jane Austen stierf. Mahler vormt de brug naar de twintigste eeuw met late romantiek naar modern klassiek. Rond hetzelfde moment beweerde Freud dat alles seks was. Romantiek en seks als startpunt van de twintigste eeuw. Tijd is een cirkel. Wij leggen de bruggen van 20 naar 21. Dat is waar ik nu sta. Tussen twintig en éénentwintig... in de fleur van mijn leven (zingt de radio). Toevallig???

In Coetzee's In Disgrace ken ik al iemand voor de rol van David Lurie, de man die denkt dat elk meisje voor hem valt, die zich denkt te kunnen inleven in vrouwen, maar alleen zichzelf als maatstaf kent. Kant. Categorische imperatief. In 'De Wereld is Linkshandig' ben jij 'groot denkhoofd', maar dat wist je al. Je hebt je alterego al gevonden.

Ottertje, één weekend ben je er niet en het loopt al mis in mijn hoofd. Sus de botsende waarden en de paranoïde verbanden. Jaag de spoken van het verleden weg die aan mijn kleren rukken. Veiligheid is een universeel basisrecht voor mens en dier... maar recht op nieuwsgierigheid en exploratie is dat ook... Vrijheid en autonomie. Tragisch....

zaterdag 1 december 2007

Donderdag liep er een lieveheersbeestje over mijn tong

Jip
jankt
in de keuken

Geen poezie, maar harde realiteit. Zijn langgerekte treurzang om de avondtijd die kruipt zonder kwispel. Een kwispel om jou? Mijn kwispels zijn ook stil vanavond. De theory of mind ligt voor me. Child Development p. 298 Kinderen zijn geweldig. Zij kunnen zich vanaf hun derde al inleven in anderen. Volwassenen doen daar veel langer over. Kijk maar naar de huidige Belgische politiek. Laten we daarom stoppen met kinderen eten. Of tenminste hun leven en tijd op te schrokken en als nootjes te kraken onder stapels schoolboekkennis. Laat ze niet leeglopen door een overstromingsspel van regels en verboden en cijfers en altijd die rode pen. Waar is een knuffel als je hem nodig hebt? Waar is het respect? Waar is de blik die dierbaarheid bevestigt. Dierbaar. Zalig woord. Helemaal anders dan 'dierlijk', 'beestig', 'bestialiteit', etc. Dierbaar is het dichtbije, dat je bij sommige mensen nooit vindt, bij sommige des te meer. Wederzijdse dierbaarheid. Ik verlies je niet, ondanks de afstand. Ik sla je gade, gadesla, als je achter glas naar woorden zoekt of een stil moment voorbijzucht. Mag ik je missen? Of is dat egoistisch van me? Je blijft niet. 'Don't go away' overstemt Mika. "Forever and a day" vs. "No hope, no love, no glory, no happy ending". Happy endings zijn voor monisten. Voor mij een portie universeel uitlaatklepverdriet graag...

(kom terug)

Thanks for visiting!