Op dit moment vertoeft mijn mama in hogere oorden. Ik zit ondertussen een beetje aan de grond. Invasies van dreigende deadlines, yoghurtjes die opgegeten moeten worden, niet-begrijpelijke statistiekregressies, rokers om op een glimlach of uitbundige schater te betrappen in een avondlijke spiedtocht met het practicumgroepje van psychologie, stilte uit Canada, wachten wachten wachten ... MAAR morgen kan ik Pieter opwachten aan het einde van het spoor! Geen talkshow of polyamore feministe kan begrijpen hoe ik hem zo vaak mis, stilletjes verwijt dat we niet bij elkaar zijn, en toch zo veel om hem geef. Een ottertje om trots op te zijn en vlug weer in mijn armen te sluiten.
Slaapwel lieve vrienden,
ik hou van jullie allemaal :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten