Zondagochtend

Nogmaals welkom op de blog die niemand leest. Tussen mijn laatste post en nu is er veel gebeurd. Niet alleen heb ik uitgeslapen (in de betekenis dat ik vanaf 9 uur mijn nachtlampje aanknipperde en tot 11 uur dagdroomde en met gesloten ogen fictieve boeken las ), maar ook had ik vannacht tot 3uur wel een erg confronterend gesprek met Mr. Andrades. Hmm; die Mr. past niet op MSN, maar op mijn log zal ik het er toch maar voor laten staan. Huiveringwekkend noem ik het en toch opent het opeens een nieuw luik van mogelijkheden. Netwerkmaatschappij, alles in verbinding met elkaar. Emotiecultuur als bron van feminisme. Vrouwelijke gevoelens, mannelijke botheid: bot, star en zelfingenomen. En toen kwam de metro-male (maar zover geraakten we niet). Tot zover begreep ik het allemaal glashelder. Nietzsche die net als Costello een knieval doet voor het onrechtvaardig behandelde dier. Coetzee in het Zuid-Afrika waar ik deze zomer inspiratie zocht. Hoe toevallig kan het leven zijn? En dan Jane Austen. Na de film, die ik overigens zag in de bioscoop van Zuid-Afrika, Port Elizabeth (eveneens de voornaam van Costello) kon ik maar aan één iemand denken. Iemand waar ik liever niet aan dacht op dat moment, net omwille van het vooroordeel. En mijn eigen trots die me dwong om hem te temmen. Om niet respectloos over me heen te laten lopen. Grr... tijger Veerle toont tanden. En als Veerle zich op haar staart getrapt voelt, kan enkel een otter haar gemoederen proberen te bedaren. De liefste otter in een poel die even zo ver weg was en waarvan ze wekelijks slechts met mondjesmaat van mag drinken. Als een oase in de savanne... de oase van zachte handen. Maar ik dwaal af.

We waren dus bij het MSN-gesprek met Andrades. Als ik al vooroordelen over hem had, dan moet ik die herzien. Hij is een inspirerende persoon, een denker en twijfelaar, iemand die meer ziet dan de oppervlakte van het geschreven woord. Zelfs bij de huidige lichting CW-studenten vind je dat maar weinig, aldus Andrades. Maar het valt te begrijpen, die afstand van de gemiddelde student ten opzichte van de literaturen en filosofieën. Op den duur kruipen andermans woorden in je lijf, hoofd en vingers en word je paranoia door de verbanden en de links in het netwerk van heden en geschiedenis, en waarschijnlijk ook toekomst. Andrades had het over John Stuart Mill, die tot gisterenavond in mijn notities niets meer betekende dan een bureau-econoom en filosoof. Voor mij was hij een herkauwer van wat zijn vader James en peetvader Bentham op hem projecteerden, een apostel van het utilitarisme. Have a son and spread the word... Wiki de wereld en lees de details: .

In 1869 publiceerde hij Subjection of Women, waarin hij de vrouwenrechten verdedigde. Hij was dan al vier jaar parlementslid waar hij eveneens ijverde voor het vrouwenkiesrecht en de vooruitstrevende liberalen steunde. Zijn vrouw Henriëtte, die in 1858 stierf, zou het boek geschreven hebben, maar op haar naam mocht het niet worden uitgegeven. Tot op de dag van vandaag staat het boek officieel op naam van John Stuart Mill. (bron:wikipedia)

Maar er zit meer achter dit terloops opgemerkte feitje. Een heel verhaal, een romantisch verhaal als ik Andrades mag geloven. Graaf dieper in het internet en je vindt een slordige biografie van 'zijn vrouw Harriet Taylor'. http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/Wtaylor.htm, voor de geïnteresseerde(n). Ik snap niet hoe ik nu ook verbanden begin te leggen, die er helemaal niet zijn. Toch in ieder geval niet zoals Andrades de verbanden ziet. Poëzie interpreteer je ook heel erg subjectief en pas je toe op wat in je eigen leven speelt, wat nu al maanden speelt en net gisteren toevallig of niet, overlapt en verwart...

"when two persons have their thoughts and speculations completely in common it is of little consequence in respect of the question of originality, which of them holds the pen." (John Stuart Mill)

Maar nu projecteer ik zelf teveel, zie ik teveel, ben ik bang en benieuwd... Het lijkt of ik in een soapserie rol. Niet zomaar een soap a la Familie of Thuis, maar eentje met een netwerk van onderliggende verbanden en verhaallijnen. Eentje die niet stopt bij het hier in het nu, maar verder graaft. Iets met telepathie en dromen, iets van een ander niveau dan de banaliteit van een MSN-venster, een webcam of de boodschap: "kga eens maffen".

"I shall never be satisfied unless you allow our best book the book which is to come, to have our two names on the title page. It ought to be so with everything I publish, for the better half of it all is yours, but the book which will contain our best thoughts, if it has only one name to it, that should be yours." (John Stuart Mill)

Hoe kan je weten wat je wil, als je zelfs niet meer weet wat je niet wil? Trekt de geschiedenis aan ons allemaal? Is er een fout in de tijd? En dan niet op zijn letterlijks... En geeft er iemand in godsnaam eens een antwoord?!? Daar wil ik een boek over schrijven...En bescheidenheid, vals of niet, doet er niet toe.

Casanova stierf negen jaar voor Harriet Taylor geboren werd. Harriet was tien toen Jane Austen stierf. Mahler vormt de brug naar de twintigste eeuw met late romantiek naar modern klassiek. Rond hetzelfde moment beweerde Freud dat alles seks was. Romantiek en seks als startpunt van de twintigste eeuw. Tijd is een cirkel. Wij leggen de bruggen van 20 naar 21. Dat is waar ik nu sta. Tussen twintig en éénentwintig... in de fleur van mijn leven (zingt de radio). Toevallig???

In Coetzee's In Disgrace ken ik al iemand voor de rol van David Lurie, de man die denkt dat elk meisje voor hem valt, die zich denkt te kunnen inleven in vrouwen, maar alleen zichzelf als maatstaf kent. Kant. Categorische imperatief. In 'De Wereld is Linkshandig' ben jij 'groot denkhoofd', maar dat wist je al. Je hebt je alterego al gevonden.

Ottertje, één weekend ben je er niet en het loopt al mis in mijn hoofd. Sus de botsende waarden en de paranoïde verbanden. Jaag de spoken van het verleden weg die aan mijn kleren rukken. Veiligheid is een universeel basisrecht voor mens en dier... maar recht op nieuwsgierigheid en exploratie is dat ook... Vrijheid en autonomie. Tragisch....