Het drama van het begaafde kind, nu staat de titel vereeuwigd op mijn weblog. Zo vergeet ik zelf even niet wat me te lezen staat. Als ik hem beet krijg, het boek dat mensen psychologisch helpt ontrafelen, inclusief mezelf.
Wat is een gedicht? Ja, wat is een gedicht tegenwoordig nog? Morgen vraag ik het aan kinderen van negen. Misschien weten zij er een beter en duidelijker antwoord op dan uit mijn pen komt gerold. Een manier om een gevoel te verwoorden, zonder het gevoelswoord te gebruiken is wel erg laatavondlijk omslachtig. Maar het is wel mijn strategie. Een ESS zo te zien, want hij overleeft al meer dan tien jaar. Is het echt al 11 jaar geleden dat ik mijn allereerste eerste poezieprijs won? Dan ben ik al de grootste helft van mijn leven met mijn pen bezig. Niet verwonderlijk dus dat ik gehecht ben aan mijn pen. ( Niet letterlijk natuurlijk, qua pennen ben ik een kind van de wegwerpmaatschappij. Ik schrijf met de eerste de beste die op mijn weg komt, deel hem met anderen en verlies hem zonder echt te missen (we hebben het nog altijd over een pen he) ) Maar vandaag, de gedachte om twee pennen tot één te laten smelten... Een uitdaging. Niet mis te verstaan, een positieve mogelijkheid tot coöperatie (doe niet groots, Veer). Ik deel al veel te veel. Vooral dan met jou, jij die dit leest. Ja jij.
Ach, pennen smelten. Plastiek (of metaal) dat smelt en druipt en vloeibare gel levert om een nieuwe grootse pen uit te vervaardigen. Ik geef mijn pen niet op, dat staat vast. Ik deel een spoor van wisselwerkingwoorden en samen schrijven we in elkaars voetafdruk. Voeten hoeven geen blikken te werpen. Niet letterlijk, noch figuurlijk.
Jij (die dit leest), weet wat ik bedoel. Jij doorziet mijn cryptogrammen en mijn fluisters die zogenaamd niets betekenen willen. Met jou smelt ik elke dag. Een ijskap die haar kille maskermantel al lang heeft afgelegd. Smelten voor nachten (en avonden) die ik niet mogelijk achtte. Maar vooral: lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten