Herfst in haar hoofd

"

Het geheim van Nimh, herinnert iemand het zich nog? Laat mij niet de enige zijn die er jeugdsentiment over koestert?

Misschien moest ze zich er toch maar bij neerleggen dat (bijna) niemand haar blog las. Ze had net een essay afgerond. Je kent dat wel, zo eentje dat eigenlijk maar 1000-1250 woorden mag bevatten, maar door haar enthousiasme uitgroeit tot een werkstuk van minstens 2000 woorden. Vervolgens snoeide ze het bij tot er nog maar 1885 woorden overbleven. Dan kwam het moment van de wanhoop, van niet weten waar te knippen zonder te schaden, zoals mikado waarbij je weet dat de knikker vallen kan, dat het stokje weg kan schieten en alles voor niets is geweest. Via sluwe trucjes en de kracht van Word toverde ze de wordcount naar 1460. Misschien niet helemaal legaal, maar het kwam toch in de richting.

Haar dag was er eentje van afronden geweest. Ze heeft zo een lichtgroen blad met in grote letters: DEADLINE opgeschreven. Daarop noteerde ze alle dingen die eigenlijk in de agenda en planner van haar hoofd zouden moeten staan, maar die ze zelf door de overbevolking van haar gedachten toch maar even op papier zette. Dat luchtte op, want met overvolle hersenkronkels loop je voortdurend in je eigen war. Maar voor ze daarmee aan de slag ging, moest ze eerst nog haar examenessay afronden. Nederlandse politici wiens naam ze voor vrijdag amper kende, moest ze nu op een kritische manier analyseren. Mocht ze van Wilders zeggen dat zijn blonde haren ten berge rijzen als hij Vogelaar hoort kwetteren? Was dat ook vrijheid van pers en mening, of moest ze het serieus houden. Ze koos voor het tweede. "Zaag!" vond mama. Moeders kunnen soms erg eerlijk zijn. Lieve begreep er niets van, vond de begrippen te moeilijk om zelfs maar te onthouden en kon het bijgevolg helemaal niet apprecieren. Laat Andrades' vonnis toleranter zijn... please...

Vandaag rondde ze ook het verslag van Pen en Vriend af. Het voelt vreemd dat het nu eigenlijk volledig voorbij kan zijn. Vorige donderdag leerde ze het zesde middelbaar van de Martinusschool het Afrikaanse lied Stapsoldaaitjie Nog nooit zagen Els en zij een klas zo onverwacht enthoustiast over een kleuterliedje. Misschien gebruiken ze het nog in hun Christomosshow.

Ook van de motivatiebrief voor het Honoursprogramma heeft ze werk gemaakt. Verdorie, ze kan zich zelfs niet aan de woordlimiet van een simpele brief houden. Geef je motivatie in maximum 400 woorden, en mevrouw maakt er in een paar ontspoorde typgedachten het dubbele van. En schrappen is lijden... ze spaarde zichzelf en stuurde het oververzadigde document naar de hoogleraar. Ze is best benieuwd of ze nu met Wiel Kusters of Maaike Meijer mag gaan samenwerken.

Waar ze ook benieuwd naar is, is of hij en wanneer hij zal terugschrijven. En of hij dit nu leest en weet dat het over hem gaat. Over blogs gesproken, vandaag heeft ze Anne-Sophies avonturen in Rome doorlezen. Eindelijk weet ze waar haar Zuid-Afrikagenootje de afgelopen maanden mee bezig is geweest. Je zou op slag zelf zin krijgen om als uitwisselinsstudent naar het zuiden (met kleine z) te gaan. Waarom eigenlijk ook niet? Tot nu toe neemt ze enkel de bergige landen in overweging. Waarom blijft het antwoord van Quebec zo lang uit?

Herfst in haar kleren, herfst in haar hoofd, herfst in de krullen van haar denken, herfst als de vrucht van een verloren zekerheid,

Liefs,

Veerle