De afgelopen week heb ik mijn nieuwe roeping ontdekt. Ondanks mijn drukke studieprogramma heb ik deze week tien uur voor de klas gestaan. Zo zou mijn leven er dus kunnen uitzien als ik -halftijds- lagere schoollerares was.
Het derde studiejaarsklasje van de Gemeentelijke Basisschool in Munsterbilzen was mijn vuurdooppubliek. Nu begrijp ik waar de uitdrukking 'alleen voor de leeuwen gegooid worden' vandaan komt. Ik verwachtte me aan kinderen, jongeren. Maar dat kindjes van negen echt zo klein waren, was ik even vergeten. Toch, ondanks de kleinheid van hun voetjes en hoofdjes, oversteeg hun enthousiasme dat van menig middelbaarder. Ik heb zelden zoveel vingertjes naar het plafond zien wijzen en zoveel oogjes smekend naar mij zien vragen "mag ik voorlezen? Mag ik antwoorden?" Of ze door de klas mochten lopen toen de lerares plotseling uit de klas verdween, vroegen ze niet zo beleefd. Eindelijk herinnerde ik me nog allerlei truckjes om kinderen onder controle te krijgen. De kleine Frankie, een actief spring-in-het-veldje, kreeg een plekje vooraan in de klas (naast mij) zodat ik hem goed in de gaten kon houden. Het bleek niet zo een erge straf, want het was juist kleine Frankie die me achteraf nog eens extra kwam bedanken omdat hij de workshop zo leuk had gevonden. Mijn 'strenge optreden' was wel effectief geweest, want de klas wist meteen dat ik, als ik wil, net zo kwaad kan kijken als hun eigen juf.
De klassen van het vijfde en zesde leerjaar waren een groot succes. Hoewel de kwantiteit van de klassen gestaag een stijgende lijn volgde (eerste klas had nog 17 leerlingen, de laatste 32), lukte het lesgeven steeds beter. Eén van de leerkrachten verdacht me ervan dat ik in beroepshalve in het onderwijs stond. Zie ik er dan zo oud uit? Ze keken allemaal zo verbaasd toen ik vertelde dat ik pas 8 jaar van hun lagere school was afgestudeerd.
Er wachten nog een hoop teksten op mijn leesogen... kon een weekend maar eens alleen uit samense zaterdagavonden bestaan? Ik mis je ... nu al
Geen opmerkingen:
Een reactie posten