Ik ben dichter, omdat gesproken taal zich niet leent tot zeggingskracht. Met metaforen kan je een vleugje vangen van wat niet te vatten valt in de cocon van de dialoog. Gesprekken grijpen in het wilde weg, onderwijsgroepen komen niet tot de kern. Alles zit in het hoofd, maar wil je het uitspreken dan vliegt het in stukjes en slierten door elkaar... Een zin als samenvatting, flauwe conclusie. Waar het eigenlijk op neerkomt... Nee, het is als dromen die je 's ochtends niet kan nagrijpen, niet kan vertellen, niet kan beschrijven zonder hun intactheid aan te tasten.
Ik ben bang. Dichter en bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten