Je doet me opschrikken om niets. Met je -van alle kanten- zwijgen. Ik verschuifel geen voetbreed. Lanceer het eerste woord. Het is griezelig. Zoals wuiven naar iemand achteraan in de volle bus en hopen dat je een wuivende hand terugkrijgt. Dat je niet in het wilde weg lijkt te zwaaien. Wim zwaaide terug en we beklaagden ons over de oudjes op vrijdagochtenden die, gewapend met marktrolkarretje, Maastricht invadeerden.

Eigenlijk wilde ik helemaal niet naar de onderwijsgroep van Psychologie. Ik hoorde in de kerk te zitten, met een bidprentje te frunniken om me een houding te geven, in Pieters ogen te kijken en oogwenkjes troost door te seinen. Bureaucratie wint het van menselijkheid... Geen uitzonderingen op de aanwezigheidsplichtregel. Belachelijk. Natuurlijk wist ik tijdens de tutorial wel wat te vertellen. Hoeveel uren heb ik niet met Pieter over intelligentie gediscusseerd. Of een IQ betrouwbaar was en wat je van een erg hoge of erg lage score moest denken. Of het eigenlijk wel iets vertelt over jezelf. Of hoogbegaafheid notabele wel bestaat of dat hoogsensitiviteit het verdwalende neveneffect is. Gek eigenlijk. Het was in Maastricht dat we een paar jaar geleden het initiatief namen voor een hoogbegaafdensamenkomst. Iedereen van op het IQ-jongerenforum was uitgenodigd. Maar zoals dat vaak gaat met internetafspraken stuurde bijna iedereen zijn kat. Nu uren Free-recordshop-ijsberen op het station mochten we toch kennismaken met een meisje dat helemaal uit (was het Amsterdam?) was afgereisd om Rens (Pieter) en Blauwerflower (ik) te ontmoeten. Ik herinner me nog goed dat we op het Vrijthof een fruitsap dronken. Maastricht was toen nog vrij nieuw voor mij. Het had straten waarvan ik het einde niet kenden, hoeken en steegjes zonder mijn voetafdrukken op de kasseien,... de kerken leken groter, het winkelcentrum onuitputbaar en de klerenwinkels te verleidelijk om zomaar voorbij te lopen. Alles went, dat zeggen ze toch. Ik kom dagelijks voorbij het Vrijthof nu, sloeg er een zevental smakelijke herinneringen op (eentje bestond uit een dame blanche met drie lepeltjes). De winkels snel ik in haast-en-spoedpas voorbij als ik me van Psychologiecollege naar Cultuurwetenschap onderwijsgroep rep. In de kerk heb ik al eens gezongen met het koor. En de bussen van Veolia trakteren me, ondanks de beperkte Buzzypastolerantie regelmatig op een langere rit dan toegestaan. Ik kijk niet meer op van een coffeeshop hier of daar, al zag het er nooit interessant genoeg uit om er binnen te gaan. Maastricht wordt steeds meer mijn stad ...

Volgende week examens... duim voor mij...

Veerle