Schrijven wat in je opkomt. Ik ken niet anders. Soms besef ik zelfs niet meer dat ik het geschreven heb. Daarnet bijvoorbeeld kreeg ik op vier uur mijn examenessay klaar. Het moet natuurlijk nog aangevuld worden met paginaverwijzingen en dat soort formaliteiten. Maar binnen de kortste tijden waren de bladzijden vol met lettertjes tekst de paginalimiet vlug overschraden. Tip voor elke student met het zogenaamde 'luxeprobleem' (citeer ik van mijn tutor) is knoeien met lettertypes. Arial Narrow is altijd al het smalste gebleken en houdt je lange essays binnen de lijntjes.
Zondag noemde Pieter me een 'honourable student'. Op dat moment besefte ik eigenlijk pas echt wat het betekende om uitgekozen te zijn voor het Honours Programma. Ok, enkel de beste drie procent van de uniefstudenten mogen deelnemen, en ok, ik ben de enige van mijn richting. Maar wat dan nog. Ik heb ook nog een studie psychologie die ik wil blijven combineren. Twee bachelordiploma's of ééntje met een extra Honourslabel? Volgens Valere is de keuze snel gemaakt. Honours is dé weg naar een academische carrière. Ik stel me een gordijn voor dat openschuift en allemaal professors die overgaan van objectieve afstandelijkheid naar breedlachse jovialiteit. "Profs worden vrienden", het klinkt uitdagend. Vooral om een conversatie op niveau te houden. Als ik met tutor Andrades chat, loop ik al op de toppen van mijn tenen. Eén impulsieve katachtige opmerking kan mijn potentiële universitaire toekomst schaden. Hmm... zie ik mezelf al in de wereld van de onderzoekers? Nu stel ik me mezelf voor in een witte jas. Fout Veerle, Cultuuronderzoekers hoeven geen witte jas, enkel een kwak heldere hersenen, een vlotte pen, zin om dikke boeken te doorklieven en kennis. Kennis... kennis... Zou ik even hoog scoren op de Wais-test als op de GIT? Intelligentie is toch kennis niet. Actualiteit kruipt in mijn achterhoofd, maar wil er maar niet uit klauteren. Misschien moet ik meer kranten lezen, zoals Lucas (die leest dagelijks de Standaard van frontpage tot colofon. Intelligentie, hoe meer ik erover lees en leer, hoe minder ik je snap. Jou ja... Welke factoren maken dat wij zo erg op elkaar lijken? Is het de fluid intelligence? Hoe abstract is een probleem om het complex te noemen? Hoe moeilijk noem je de sfeer van een brief om te denken dat een ander het niet snapt?
Slaap nu Veerle, slaaaaaaaaaaaap... Er zitten te veel woorden in mij. Ze spartelen in het ondiepe. Op de bus liepen mijn zinnen over. Ik richtte ze op een jongen die een mij bekende tekst op schoot had. De Berlijnse sleutel. Overigens één van de weinige CW-teksten met tekeningetjes erbij. De jongen/man uit Scherpenheuvel was blijverrast toen ik naast hem kwam zitten en met de deur in huis viel. "Jij doet CW?" Hij moet hebben gedacht dat ik helderziend was. We babbelden. Ja, zoals mensen babbelen die elkaar kennen of niet. Zweden, Zuid-Amerika, Cuba, sloppenwijken en specialisaties,... we bezochten ze in één busrit Maastricht-Bilzen. Het leven kan soms makkelijk zijn. Ik geef mezelf een streepje, klim een trapje op mijn ladder. Misschien toch even de klinische persoonlijkheidstest aanpassen. Sociaal ben ik best wel able :), als ik er zin in heb.
Dit is de eerste keer dat ik echt van geen ophouden weet. Misschien is het omdat ik weet dat niemand dit leest. Tenzij jij dan, maar jij bent een uitzondering, een speciaaltje, iemand die blijft verderlezen... zelfs al noem ik je 'dierbare parochiaan'.
Slaaptijd...
Tot gauw
een licht slaapdronken Veerle om 2:17
Geen opmerkingen:
Een reactie posten