Twintig centimeter haar armer. Misschien wel net zoveel als ik spaarde in 5 jaar. Twaalf veganburgers rijker, twee statistiekboeken armer (die leven nu weer veilig in de Hasseltse bibliotheek). Het leven is altijd een beetje geven en nemen, het wordt gezegd, zeggen ze, ach wat.
Zonnig Limburg in de lente, narcissen en blauwklokjes in een Maastrichts stadsparkdeel waarvan ik het bestaan nog niet eens besefte. Dromen van Maasmalecon-romantiek. Cliche's van lichtjes en reflecties. Wie reflecteert welke frustratie op wie? Cluedo mysteries zonder monopoly-kanskaartjes. En ik blijf me afvragen hoe vaak een mens haar identiteit verliezen mag, als het al zover komt dat ze zichzelf niet meer in de spiegel herkent?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten