Hoeveel dagen en momenten voor het slapengaan heb ik al uit bed willen slenteren en achter de computer willen neerploffen om al die ideetjes even af te schudden en keurig op papier (lees: computerscherm) te zetten. Maar nee, Veerle was te lui, te bedderig voor het slapengaan, te bang voor boeven op het gelijkvloers, te geen-zinnerig om de computer op te starten en lange verontschuldigende inleiding te schrijven, die niet half zo goed of lezenswaardig uitgespreid wordt als dat ie in mijn hoofd al bestond.
Komt het door die paar warme groentjes die ik vandaag at? Of heeft raw food een omgekeerd effect op mij en halen noten mij echt helemaal 'down'...? Feit is dat somberheid me vandaag achternazat. En ie was snel. Vanochtend zong ie schrijnend schertsend in mijn oor "geen zin, ik heb geen zin... niet voor tutorial of college, niet om in het zonnetje naar het bushokje te wandelen, niet om lang op de bus te wachten in het gras met een leuk artikel over de gebarentaal van chimpansees op schoot, niet om aan te komen in een huis vol koffers in de veranda, om mijn ouders te zien vertrekken met de trein naar Turkije (met een paar gevleugelde tussenstappen), niet om in Bilzen Centrum een interessant bezoekje te brengen aan de natuurvoedingswinkel en daar een aantal vega-blije ontdekkingen te doen (no-egg, vegan chocopasta, veeeel nootjes, zonnebloempitten, stroopwafeltjes en een pak besteld vegetarisch hondenvoer), niet om een lekker fruitsapje te drinken met oma op een Bilzers marktterras en al helemaal niet om te wachten op de journalistiekles in Syntra (vanaf het park met zicht op konijntjes en een markerend inhaaltekst), niet om nog op het laatste moment een artikel te schrijven om de leraar goed te stemmen, niet om daarna lang in de auto te zitten... ùaar waar ik echt geen zin in had was thuiskomen in een leeglijkend huis (zelfs Jip en Ankie maakten geen aanstalte pù wakker te worden toen ik binnenkwam. En toch... toch heb ik me door de dag heengeworsteld, gelachen, gelezen, afscheid genomen, genoten, soms zelfs vergeten dat de somberheid me weer vlug zou overvallen als ik niet snel genoeg liep en mijn tijd moest 'doden' met wachten. Wachten op bussen, op lessen waarbij niemand opdaagt, op een begrijpbaar Engels woord tijdens een postmodern college, op Godot, op een lieve jongen die online komt om me uit mijn klagen te verlossen en me weer tijgertje maakt...
Gelukkig was er in het midden van de dag dat telefoontje... Ik hou van 025-nummers!
xxxxxxx Ik heb meer te melden, maar doe het niet omdat mijn pas gemaakte 'planningskalender' me zegt dat ik over precies zes en half uur mijn bedje moet verlaten...
Slaapwel mensen en dieren to whom it may concern...
Inspiratieloze groetjes,
Veerle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten