Gisteren lag er een gedicht in mijn hoofd. Het ontwaakte net voor ik in slaap viel. Het heeft dus nooit het papier gehaald. Gedachten zijn immers net zo vluchtig als het lichaam loom is en zoeken door dromen heen een uitweg naar diep diep onbewust.
Soms moet je de tijd nemen om te denken. Die 'je' is niet alleen jij die dit leest, maar ook 'ik' die dit schrijf. Het is maar een manier om te zeggen dat ik net als jou ben (met iets andere wereldbeelden natuurlijk, wat niet wegneemt dat ik je tips mag geven). Neem de tijd dus. Dat was ik even vergeten. Natuurlijk denk ik, heel de tijd zelfs, ik stop er niet mee. Maar mijn gedachten spelen zich af in de tegenwoordige tijd. OTT. Ott zoals odd. Vreemd om achteruit te kijken. Gedachten zijn toch verleden tijd van gedenk. Gisteren voor het slapengaan zag ik in dat ik meer ben dan het meisje dat nu, met teksten en e-readers in haar linkerhand en een zakdoekje in de rechter over de kasseien van Maastricht loopt, die van bus tot bus slingert als een aap die de veelzijdigheid van lianen heeft ontdekt. Deze tijd is er een van beweging. We worden vooruitgejaagd als aangespoorde kuddes koeien. Maar door wie? Jezus de goede herder? Wil hij dat we onszelf zien als producten van de afgelopen dag?
Gisteren speelde mijn leven in olievlekbonte kleuren voor mijn netvlies. Je hoeft niet te lezen in de bus, de Lijnbus die elke dag een omweg maakt, de bus die op woensdag en vrijdag prioriteitszitjes heeft voor de markt-oma's en palen voor de jongelingen, de bus met wietgeur in zijn stoffen stoelen en de afgelopen maand zeker vijf paspoortcontroleerders die studenten en oma's op smokkel willen betrappen. Die bus dus, zat gisteren om 19u leeg en tekstloos richting Bilzen te rijden. Ik zat linksachterin. Mijn dag had veel enthousiasme en bijna evenveel verveling gekend. Een college over voorspellingen, die we als cultuurverschijnsel moeten bekijken, een prakticum over mijn foute persoonlijkheidsresultaten (hoe durft dat blad beweren dat ik me emotioneel stabiel, maar toch extreem onzeker voel?) en vervolgens een onderwijsgroep waarin ik mijn persoonlijkheidstest op de proef stelde en als een vastberaden gesprekleider de groep door de vage Actor-Netwerktheorie leidde. En daar zat ik dan nu, net een tiramisu uit de Mensa geproefd en Jolien gelukt gewenst met haar musical, gedacht aan Pieter en mensen gemist die ik eigenlijk niet kende. Normaal buig ik me op zo een momten over mijn boeken, lees en markeer, lees en schematiseer. Dit keer niet, ik was te moe, uitgeblust ook wel een beetje. Dus zou ik denken. Ik ben een persoon, zoveel wist ik al. Maar dat ik uit veel meer besta dan mijn meest recente herinneringen , dat was me even ontgaan. Ik ben ook het meisje dat in Walibi als eerste op de Vampire wilde, die urenlang met vrienden kan praten aan de telefoon, die batterijene verzamelt voor het goede doel, die duplo en knex-expert was, die nooit bang was voor podia, die ooit op het middelbaar heeft gezeten (maar pas sinds de universiteit iets voor school doet), die plots wel van olijven houdt en vandaag spontaan mensen (namelijk eentje, genaamd Wim uit Borgloon) aanspreekt in de bus,...
Een college te gaan, weer een dag voor het verleden,
Veerle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten