Een paar weken geleden postte Daphne van Happy Herbi (www.happyherbi.com) een interessant bericht op de Facebookgroep waar we allebei lid van zijn: '30 days to kick a habit'. Als je dertig dagen lang een slechte gewoonte naast je neerlegt of jezelf een nieuwe gewoonte probeert aan te leren, wordt het na het magische aantal van 30 dagen routine. Ze had het zelf ergens gelezen en nam zich voor de raad ter harte te nemen. Ik wilde natuurlijk niet achterblijven en maakte een lijstje van veranderpunten.
- Ik drink teveel koffie (lees: elke ochtend, middag en soms zelf avond), terwijl ik het als kind eigenlijk helemaal niet zo lekker vond. Hoewel ik me in eerste instantie enkel liet verleiden door een Soy Latte met veel suiker en schuim, ben ik in het stadium gekomen dat ik het goedje puur achterover sla. Desastreus voor mijn vergelende tanden, een paniekaanval voor mijn bloedsuikerspiegel en ook nog eens risicoverhogend op het gebied van kanker en burn-out. Bovendien wordt je, zo vertelt het internet, na een tijd slaaf van de koffiekan. Met een fikse koffieverslaving verkeer je zonder dagelijkse koffie-inname in een slaperige zombiemood. Je achterhoofd gonst dwingend: "coffee, want coffee, crave coffee, now!!!".
- Ik doe amper (of zeg maar helemaal niet) aan sport. Hoewel ik mezelf wijsmaak dat ik best wel aan mijn nodige portie beweging toekom ("Ik loop twee keer per week de trappen op naar de derde etage van de Beurs van Berlage", "Ik loop de volle 200 meter van voordeur naar tramhalte", "Ik heb een fiets... "), weet ik goed genoeg dat ik eigenlijk helemaal niet sport. Naar een fitnesscentrum gaan vind ik onzin. Je zult me dan ook vaak horen zuchten dat ik echt niet ga betalen om op een elektronische fiets te gaan rijden die ondanks al je inspanningen geen meter vooruit komt. Dan zijn er dingen als Zumba, steps, aerobics, hottentotdance, etc. Ik heb respect voor de mensen die elke week gedwee een uur lang de stapjes van de instructeur volgen, maar ik weet op voorhand dat het mij horendol zou maken. In een vorig leven deed ik aan zelfverdediging: kung fu, beetje karate, ... Daarna werd het wat minder geweldig en sloeg ik enkel nog gele balletjes over een net. Ook dat is ondertussen uitgedoofd bij gebrek aan gravelpartner hier in Amsterdam. Conclusie: ik doe op dit moment niet, nada, noppes aan sport.
Ik voegde dan ook meteen de daad bij het woord. Mijn eerste uitdaging werd de Coffee Challenge Tussen 21 juli en 21 augustus raakte ik geen druppel koffie aan. Er waren natuurlijk verleidingen: de nieuwe frappuccino met soyacream die de Starbucks deze zomer lanceerde en Utrecht CS heerlijk deed ruiken, de korte nachten, urenlange vergaderingen en slaapogerige ochtenden bij het bestuursweekend van NJR, klussen en verhuizen in onze nieuwe woning met Pablo's ouders voor wie ik elke ochtend koffiegastvrouw speelde (maar zelf uiteraard weigerde). Soms was ik best bang voor de reacties van mensen die me kenden als een 'koffiemens'. Ik hoorde ze al denken: "Nu, eerst wordt ze veganist en zegt ze nee tegen alle dierlijke producten en nu wil ze zelfs geen koffie meer. Moeilijk kind!". Het viel echter bijzonder goed mee. Wel moest ik wel nog wennen aan thee, de logische volgende optie bij koffieweigering. Ondertussen vind ik het best drinkbaar, vooral de Chai chocolate, een Indiase kruidenthee uit de Ekoplaza met een lichte chocoladesmaak. Op 21 augustus was ik afgekickt. Ik wilde het vieren met een overwinningskopje koffie en inderdaad, na de eerste slok draaide mijn maag zich om. Jakkes, wat een bitter, smerig spul! En dat was het dan, ik was verlost van de koffie'ketens'. Sindsdien blijf ik braaf van het bruine goedje af. Nuja, tenzij ik ergens een soy frappucino tegenkom, dan moet ik toch even proeven.
Wordt vervolgd... (afgelopen maandag ben ik namelijk van start gegaan met niets minder dan de Bicycle Battle)
- Ik drink teveel koffie (lees: elke ochtend, middag en soms zelf avond), terwijl ik het als kind eigenlijk helemaal niet zo lekker vond. Hoewel ik me in eerste instantie enkel liet verleiden door een Soy Latte met veel suiker en schuim, ben ik in het stadium gekomen dat ik het goedje puur achterover sla. Desastreus voor mijn vergelende tanden, een paniekaanval voor mijn bloedsuikerspiegel en ook nog eens risicoverhogend op het gebied van kanker en burn-out. Bovendien wordt je, zo vertelt het internet, na een tijd slaaf van de koffiekan. Met een fikse koffieverslaving verkeer je zonder dagelijkse koffie-inname in een slaperige zombiemood. Je achterhoofd gonst dwingend: "coffee, want coffee, crave coffee, now!!!".
- Ik doe amper (of zeg maar helemaal niet) aan sport. Hoewel ik mezelf wijsmaak dat ik best wel aan mijn nodige portie beweging toekom ("Ik loop twee keer per week de trappen op naar de derde etage van de Beurs van Berlage", "Ik loop de volle 200 meter van voordeur naar tramhalte", "Ik heb een fiets... "), weet ik goed genoeg dat ik eigenlijk helemaal niet sport. Naar een fitnesscentrum gaan vind ik onzin. Je zult me dan ook vaak horen zuchten dat ik echt niet ga betalen om op een elektronische fiets te gaan rijden die ondanks al je inspanningen geen meter vooruit komt. Dan zijn er dingen als Zumba, steps, aerobics, hottentotdance, etc. Ik heb respect voor de mensen die elke week gedwee een uur lang de stapjes van de instructeur volgen, maar ik weet op voorhand dat het mij horendol zou maken. In een vorig leven deed ik aan zelfverdediging: kung fu, beetje karate, ... Daarna werd het wat minder geweldig en sloeg ik enkel nog gele balletjes over een net. Ook dat is ondertussen uitgedoofd bij gebrek aan gravelpartner hier in Amsterdam. Conclusie: ik doe op dit moment niet, nada, noppes aan sport.Ik voegde dan ook meteen de daad bij het woord. Mijn eerste uitdaging werd de Coffee Challenge Tussen 21 juli en 21 augustus raakte ik geen druppel koffie aan. Er waren natuurlijk verleidingen: de nieuwe frappuccino met soyacream die de Starbucks deze zomer lanceerde en Utrecht CS heerlijk deed ruiken, de korte nachten, urenlange vergaderingen en slaapogerige ochtenden bij het bestuursweekend van NJR, klussen en verhuizen in onze nieuwe woning met Pablo's ouders voor wie ik elke ochtend koffiegastvrouw speelde (maar zelf uiteraard weigerde). Soms was ik best bang voor de reacties van mensen die me kenden als een 'koffiemens'. Ik hoorde ze al denken: "Nu, eerst wordt ze veganist en zegt ze nee tegen alle dierlijke producten en nu wil ze zelfs geen koffie meer. Moeilijk kind!". Het viel echter bijzonder goed mee. Wel moest ik wel nog wennen aan thee, de logische volgende optie bij koffieweigering. Ondertussen vind ik het best drinkbaar, vooral de Chai chocolate, een Indiase kruidenthee uit de Ekoplaza met een lichte chocoladesmaak. Op 21 augustus was ik afgekickt. Ik wilde het vieren met een overwinningskopje koffie en inderdaad, na de eerste slok draaide mijn maag zich om. Jakkes, wat een bitter, smerig spul! En dat was het dan, ik was verlost van de koffie'ketens'. Sindsdien blijf ik braaf van het bruine goedje af. Nuja, tenzij ik ergens een soy frappucino tegenkom, dan moet ik toch even proeven.
Wordt vervolgd... (afgelopen maandag ben ik namelijk van start gegaan met niets minder dan de Bicycle Battle)
