Mijn leven zou je best normaal kunnen noemen. Ik ben 25, heb Vlaamse roots, studeerde vorig jaar af in sociale psychologie, woon samen met mijn vriend in een galerijflat in de buurt van Amsterdam en we krijgen deze zomer ons eerste kindje. Toch valt mensen meteen iets op als ze met mij op restaurant gaan. Dat ik geen vlees of vis op mijn bord hoef, willen de meesten nog wel begrijpen. Maar wanneer ik de ober subtiel vraag ook de zuivel en eieren achterwege te laten, komen de eerste gefronste wenkbrauwen. Al snel vraagt iemand verrast: "ook geen boter?" en niet veel later leg ik voor de honderdste keer geduldig uit dat ook mijn schoenen niet van leer zijn en ik mijn latte met sojamelk drink. Jawel, ik ben vegan.
Als je me zes jaar geleden had gevraagd hoe ik over vegans of veganisten dacht, had ik waarschijnlijk met mijn ogen gerold. Ik at dan wel sinds mijn elfde geen vlees of vis, maar helemaal niets dierlijks? Dat was toch overdreven! En kaas, dat zou ik nooit kunnen missen. Ik zou iets mompelen over 'het jezelf moeilijk maken' en sociale paria's, terwijl in mijn hoofd vrolijk beelden voorbijdreven van softe onverzorgde hippies met graslollies en getatoeëerde rock-artiesten met eyeliner en pikzwart haar. Dat vegans geen geitenwollensokken dragen, wist ik wel (die komen namelijk van dieren) en op een bepaalde manier had ik wel bewondering voor de volhardendheid van de 'geheelonthouders' onder de vleesminderaars. Maar of ik het mezelf zag doen? Nee! Toch noem ik mezelf ondertussen al bijna vijf jaar trots 'vegan'. Hoe is het zover kunnen komen?
In mijn blogs neem ik jullie vanaf deze week graag mee in de vegan wereld, een wereld van kleurrijke groentebuffets, scrambled tofu, pure chocolade en soy chai lattes. Sinds ik in 2011 de jongerenbeweging Viva Las Vega's oprichtte, had ik de kans om bij de beste vegan koks aan tafel te kruipen, vriendjes te worden met rasechte vegans, een 100% plantaardig food festival te organiseren en duizenden mensen hun persoonlijke VeggieChallenge of VeganChallenge te laten aangaan. Ik deel mijn vegan verkenningen graag met de rest van de wereld en laat jullie meeproeven van plantaardige verleidingen. Want 1 ding is zeker: Zelfs als Belgische bourgondiër kom ik niets tekort sinds ik als vegan in Nederland woon. Sterker nog, ik geniet des te meer! En ik kan het weten, zeker nu ik zwanger ben en dus moet eten voor twee.
Veerle Vrindts
Is: 1 van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Eet helemaal niets waar dieren aan te pas komen
Verwacht deze zomer haar eerste kindje
Is trots op de 1700 mensen die in februari een maand vegan aten viaVeganChallenge.nl
Als je me zes jaar geleden had gevraagd hoe ik over vegans of veganisten dacht, had ik waarschijnlijk met mijn ogen gerold. Ik at dan wel sinds mijn elfde geen vlees of vis, maar helemaal niets dierlijks? Dat was toch overdreven! En kaas, dat zou ik nooit kunnen missen. Ik zou iets mompelen over 'het jezelf moeilijk maken' en sociale paria's, terwijl in mijn hoofd vrolijk beelden voorbijdreven van softe onverzorgde hippies met graslollies en getatoeëerde rock-artiesten met eyeliner en pikzwart haar. Dat vegans geen geitenwollensokken dragen, wist ik wel (die komen namelijk van dieren) en op een bepaalde manier had ik wel bewondering voor de volhardendheid van de 'geheelonthouders' onder de vleesminderaars. Maar of ik het mezelf zag doen? Nee! Toch noem ik mezelf ondertussen al bijna vijf jaar trots 'vegan'. Hoe is het zover kunnen komen?
In mijn blogs neem ik jullie vanaf deze week graag mee in de vegan wereld, een wereld van kleurrijke groentebuffets, scrambled tofu, pure chocolade en soy chai lattes. Sinds ik in 2011 de jongerenbeweging Viva Las Vega's oprichtte, had ik de kans om bij de beste vegan koks aan tafel te kruipen, vriendjes te worden met rasechte vegans, een 100% plantaardig food festival te organiseren en duizenden mensen hun persoonlijke VeggieChallenge of VeganChallenge te laten aangaan. Ik deel mijn vegan verkenningen graag met de rest van de wereld en laat jullie meeproeven van plantaardige verleidingen. Want 1 ding is zeker: Zelfs als Belgische bourgondiër kom ik niets tekort sinds ik als vegan in Nederland woon. Sterker nog, ik geniet des te meer! En ik kan het weten, zeker nu ik zwanger ben en dus moet eten voor twee.
Veerle Vrindts
Is: 1 van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Eet helemaal niets waar dieren aan te pas komen
Verwacht deze zomer haar eerste kindje
Is trots op de 1700 mensen die in februari een maand vegan aten viaVeganChallenge.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten