Ik neem me al maanden voor om wat fanatieker te gaan bloggen, maar nooit maak ik mijn goede voornemens waar. Soms gebeuren er echter zo bizarre dingen dat het lijkt alsof het leven je uitdaagt, also het wil zeggen "ik maak het net zo gek tot jij het met je schrijven in bedwang houdt". En jawel, vandaag stroomde de rand van de writersblock-emmer wel erg letterlijk over met extra druppels merkwaardigheden. Mijn sokken zijn er nog nat van, de stank zit overal en mijn hoofd is nog een beetje warrig.
Mijn verhaal begon op het moment dat ik thuiskwam na een dag van stage en 'mannentaalles zonder mannen' (maar dat is weer een ander verhaal). Nou, eigenlijk neem ik jullie beter even mee naar ons huisje in Amsterdam-West, ongeveer een maand geleden. Pablo en ik lagen rustig op bed een Scandinavische griezelfilm te kijken toen ons gootsteenputje begon te rochelen. Eerst dachten we dat hij gewoon een schorre keel had of dat hij zich had verslikt in een slokje afvoerwater. We gingen weer aan de film. Het was echter een voorteken van een tragedie die ons de week erna tot tranen toe zou teisteren. Ergens in het midden van de film kwam een vreemde stankwalm onze slaapkamer binnengeslopen. Een borrelend geluid in de keuken. De deur op een kier en bah! Onze gootsteen 'kotste' bruinoranje braaksel. Het ging om een smerig goedje met een sterk half vergane pindasausaroma dat vanuit ons afvoerputje naar omhoog kroop. Het was niet te houden, gleed over de wasbak als brutale monsterklauwen over het aanrecht, trok met niets ontziende krachten territoriumstrepen over onze keukenkastjes, drong de deurtjes binnen en terroriseerde onze messen, vorken, lepels, ons tosti-ijzer, de hakmolen, potten, pannen, pas gekochte muffinvormpjes, alle mooi opgeplooide keukenhanddoeken, ... Ook de vloer moest eraan geloven. We eindigden met een centimeterdiepe vochtige vloerbedekking en een stank die nog weken bleef hangen. Gelukkig waren er Pablo's ouders die bereid waren 3 van de 4 wasmanden vol doorweekte, plakkerige keukenspullen mee te nemen naar huis en in de vaatwasmachine te deponeren. De reden van de tot leven gewekte afvoerput was voor ons een raadsel. De loodgieter die de volgende ochtend onze keuken binnentrad, de schade constateerde en meewarig zijn hoofd schudde bij het zien van zoveel ongegeneerd gootsteengebubbel, nam zijn olifantenslurf en zoog net zolang tot een grote verstopping uit de weg was geruimd. De dader bestond uit kleine grindachtige korreltjes in bruin-geel vocht. De hoofdverdachten in ons lijstje: couscous (veel couscous-etende Marokkanen in onze buurt), kattenbakvulling (we hadden wel eens katten (en ratjes) gezien in de tuin), gestolde bolletjes frituurvet met pindasaus (van een fervente frietjes met pindasaus liefhebber... De studenten twee etages boven ons misschien?). We klopten aan bij onze directe bovenburen, maar niemand deed open. Ook de volgende dag geen reactie. Het incident bleef een mysterie, onze keuken verloor stilaan haar rotgeur en we kwamen in het stadium dat we weer lekker durfden koken zonder kokhalzen. De lente kwam in het land en ons leven was (ondanks de onafgebroken nodeloze stress om van alles en niets) mooi en smetloos ;)
Tot vanavond dus. Met mijn hoofd nog half bij VeggieChallenge enquêtes, summerschools, internationale subsidieaanvragen, stijfkoppige buurtvaders, toekomstvaagheid en financiële blabla, draaide ik de sleutel van ons 'huisje'om. Ik was nog maar net op bed geploft met geleende laptop op schoot, toen ik geritsel hoorde in de keuken. Een diertje? Waren de ratjes ontsnapt? Hadden we onverwacht bezoek? Was Pablo al vroeger thuis? Maar nee, wat ik aantrof had eeOn herkenbare geur, kleur en samenstelling. Het geel-bruine braakverwakkende goedje sijpelde dit maal van het plafond. Op ingenieuze wijze wist het zich een weg te banen door maar liefst 7 verschillende plafondgaatjes, waar we in de 5 maanden dat we in Bos en Lommer wonen, nooit nota van hadden genomen. Onze bovenburen hadden ofwel een wel erg vreemd idee om van hun appartement een zwembad te maken of een grandioze lek. Ik kon nog maar net de impact van de waterschade in me op nemen ("Nee, niet het Donderdag Veggiedag Kookboek" (bij het aantreffen van het gloednieuwe kookboek tot op de laatste pagina doorweekt), "Bahhhhhhhhhhh!" bij het zien van een plas bruin vocht rond een open bus poedersuiker, "Getver!" bij het blootvoets midden in een smerige plas gaan staan en "verd****! bij het aantreffen van de voorraadkast met doorweekte achterwand en doordrenkte Vegan Ikeakoekjes). Gele tranen van het plafond. Jakkes!!! Niet weer!!!
Pablo kwam nietsvermoedend binnen. Ik overviel hem met het nieuws en de buurvrouw. De Marokkaanse onderbuurvrouw had ook last van druppelende walgverwekker in haar keuken. De geel-bruine pest had zich uitgespreid met als missie het overwoekeren van de hele portiek. Onze krachten waren nu gebundeld. We zouden die gemene bovenbuur een lesje leren en hem eens laten zien hoe je een kraan dichtdraait! Op onze pantoffels gingen we aankloppen. Net als de vorige geen reactie. Vreemd. De (Thaise?) schuin-tegenover bovenbuur deed wel open. Haar verhaal klonkt logisch, maar bracht ons niet dichter bij de vochtige oplossing "Nee hoor, daar woont al een hele tijd niemand meer. Het appartement staat leeg. Het wordt opgeknapt voor studenten...". Een donker vermoeden (en een gevatte reactie op Facebook) haalde de meest lugubere scenario's in ons naar boven: http://www.youtube.com/watch?v
Mijn verhaal begon op het moment dat ik thuiskwam na een dag van stage en 'mannentaalles zonder mannen' (maar dat is weer een ander verhaal). Nou, eigenlijk neem ik jullie beter even mee naar ons huisje in Amsterdam-West, ongeveer een maand geleden. Pablo en ik lagen rustig op bed een Scandinavische griezelfilm te kijken toen ons gootsteenputje begon te rochelen. Eerst dachten we dat hij gewoon een schorre keel had of dat hij zich had verslikt in een slokje afvoerwater. We gingen weer aan de film. Het was echter een voorteken van een tragedie die ons de week erna tot tranen toe zou teisteren. Ergens in het midden van de film kwam een vreemde stankwalm onze slaapkamer binnengeslopen. Een borrelend geluid in de keuken. De deur op een kier en bah! Onze gootsteen 'kotste' bruinoranje braaksel. Het ging om een smerig goedje met een sterk half vergane pindasausaroma dat vanuit ons afvoerputje naar omhoog kroop. Het was niet te houden, gleed over de wasbak als brutale monsterklauwen over het aanrecht, trok met niets ontziende krachten territoriumstrepen over onze keukenkastjes, drong de deurtjes binnen en terroriseerde onze messen, vorken, lepels, ons tosti-ijzer, de hakmolen, potten, pannen, pas gekochte muffinvormpjes, alle mooi opgeplooide keukenhanddoeken, ... Ook de vloer moest eraan geloven. We eindigden met een centimeterdiepe vochtige vloerbedekking en een stank die nog weken bleef hangen. Gelukkig waren er Pablo's ouders die bereid waren 3 van de 4 wasmanden vol doorweekte, plakkerige keukenspullen mee te nemen naar huis en in de vaatwasmachine te deponeren. De reden van de tot leven gewekte afvoerput was voor ons een raadsel. De loodgieter die de volgende ochtend onze keuken binnentrad, de schade constateerde en meewarig zijn hoofd schudde bij het zien van zoveel ongegeneerd gootsteengebubbel, nam zijn olifantenslurf en zoog net zolang tot een grote verstopping uit de weg was geruimd. De dader bestond uit kleine grindachtige korreltjes in bruin-geel vocht. De hoofdverdachten in ons lijstje: couscous (veel couscous-etende Marokkanen in onze buurt), kattenbakvulling (we hadden wel eens katten (en ratjes) gezien in de tuin), gestolde bolletjes frituurvet met pindasaus (van een fervente frietjes met pindasaus liefhebber... De studenten twee etages boven ons misschien?). We klopten aan bij onze directe bovenburen, maar niemand deed open. Ook de volgende dag geen reactie. Het incident bleef een mysterie, onze keuken verloor stilaan haar rotgeur en we kwamen in het stadium dat we weer lekker durfden koken zonder kokhalzen. De lente kwam in het land en ons leven was (ondanks de onafgebroken nodeloze stress om van alles en niets) mooi en smetloos ;)
Tot vanavond dus. Met mijn hoofd nog half bij VeggieChallenge enquêtes, summerschools, internationale subsidieaanvragen, stijfkoppige buurtvaders, toekomstvaagheid en financiële blabla, draaide ik de sleutel van ons 'huisje'om. Ik was nog maar net op bed geploft met geleende laptop op schoot, toen ik geritsel hoorde in de keuken. Een diertje? Waren de ratjes ontsnapt? Hadden we onverwacht bezoek? Was Pablo al vroeger thuis? Maar nee, wat ik aantrof had eeOn herkenbare geur, kleur en samenstelling. Het geel-bruine braakverwakkende goedje sijpelde dit maal van het plafond. Op ingenieuze wijze wist het zich een weg te banen door maar liefst 7 verschillende plafondgaatjes, waar we in de 5 maanden dat we in Bos en Lommer wonen, nooit nota van hadden genomen. Onze bovenburen hadden ofwel een wel erg vreemd idee om van hun appartement een zwembad te maken of een grandioze lek. Ik kon nog maar net de impact van de waterschade in me op nemen ("Nee, niet het Donderdag Veggiedag Kookboek" (bij het aantreffen van het gloednieuwe kookboek tot op de laatste pagina doorweekt), "Bahhhhhhhhhhh!" bij het zien van een plas bruin vocht rond een open bus poedersuiker, "Getver!" bij het blootvoets midden in een smerige plas gaan staan en "verd****! bij het aantreffen van de voorraadkast met doorweekte achterwand en doordrenkte Vegan Ikeakoekjes). Gele tranen van het plafond. Jakkes!!! Niet weer!!!
Pablo kwam nietsvermoedend binnen. Ik overviel hem met het nieuws en de buurvrouw. De Marokkaanse onderbuurvrouw had ook last van druppelende walgverwekker in haar keuken. De geel-bruine pest had zich uitgespreid met als missie het overwoekeren van de hele portiek. Onze krachten waren nu gebundeld. We zouden die gemene bovenbuur een lesje leren en hem eens laten zien hoe je een kraan dichtdraait! Op onze pantoffels gingen we aankloppen. Net als de vorige geen reactie. Vreemd. De (Thaise?) schuin-tegenover bovenbuur deed wel open. Haar verhaal klonkt logisch, maar bracht ons niet dichter bij de vochtige oplossing "Nee hoor, daar woont al een hele tijd niemand meer. Het appartement staat leeg. Het wordt opgeknapt voor studenten...". Een donker vermoeden (en een gevatte reactie op Facebook) haalde de meest lugubere scenario's in ons naar boven: http://www.youtube.com/watch?v
De werkelijkheid was echter nog onverwachter dan de horrortrailer deed vermoeden. Even later stormde politie de trappenhal in. Zij zouden het mysterie oplossen en dat door het openbreken van de deur van de bovenburen. Ze dachten een lekkende kraan te vinden, maar hun ontdekking overtrof alle verbeelding :)
Bij het forceren van het slot kwam een sterkte geur door de kieren geslopen. Een geur die mij wel bekend was van toeristische wandelingen in het centrum van Amsterdam. Onze bovenburen waren helemaal geen bovenburen! Het waren honderden marihuanaplantjes met een overstromend bevochtingssysteem! Een Wietplantage! Je maakt het niet elke dag mee...
Geen wonder dat we nooit last hebben gehad van de paringsrituelen van bovenburen. Deze bewoners plantten zich dan wel geslachtelijk voort, maar op een zeer discrete manier. De wietplantage in het bovenbuursappartement verklaart wel meteen mijn voortdurende allergie. Volgens mij ben ik heel de tijd allergisch geweest voor de fauna twee meter boven ons. Grappig dat we nooit iets merkten van het hennep-effect. Bij de ontmaskering kregen we van de politie wel twee hennepblaadjes als herinnering. Hopelijk krijgen we ook hulp bij het leefbaar maken van de keuken! De bolletjes in de afvoer bleken voeding voor de hennepplanten te zijn. Bovenbuur de Wietboer(in) had waarschijnlijk het lef niet het bewijsmateriaal in de vuilnisbak te gooien en kieperde alles in zijn gootsteenputje (waarna het er bij ons uit kwam). Van je buren moet je het hebben...
Voor de liefhebbers is er een Facebookfotoverslag van onze avonturen: http://www.facebook.com/album.php?fbid=142668402466383&id=100001696715152&aid=30955
Morgenavond is alle hulp welkom bij het opruimen van de troep! Wie helpt kan rekenen op een stukje blad als beloning :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten