Over flexwerken en kikkererwten

Bij Viva Las Vega's werken we zonder vast kantoor. Het blijkt een nieuwe trend te zijn, lekker flexwerken. We vergaderen bij mensen thuis, spreken online af via Skype en Google Hangouts en zitten overdag bij lunchrooms met een laptop en soja latte. Dat laatste is ontzettend handig, want wat is leuker dan elke week te kunnen lunchen bij een andere lunchroom?
Mijn persoonlijke favoriet is Beter en Leuk in Amsterdam-Oost. Hun menukaart staat bol van de plantaardige opties. Lekkere vegan wraps, soepjes, taarten, smoothies… Of je er nu wilt brunchen met een zoete scone of als vieruurtje een chai latte met bananenbrood wilt proeven, het is allemaal mogelijk. Vanochtend wilde ik weer er een dagje werken. Aangekomen bij de Wibautstraat bleek ik voor een dichte deur te staan. Maandag is de wekelijkse sluitingsdag, balen! Dan maar naar de Bagels & Beans een straat verder.

Bagels & Beans voelt -ondanks het feit dat het een keten is- als de typische gezellige lunchroom om te hoek. Er is duidelijk nagedacht over het imago en het personeel lijkt geïnstrueerd om exact om de 10 minuten langs je tafeltje te komen met de vraag of alles naar wens is. Dat laatste is goedbedoeld, maar kan vervelend zijn als je er om de haverklap je gesprek voor moet onderbreken. Terwijl ik op de houten bankjes zit, omringd door muurschilderingen vol koffiebonen en koninklijke bagels, begint een licht hongergevoel te knagen. Maar wat voor plantaardigs heeft Bagels & Beans eigenlijk op de kaart? De inspectie van de menukaart is enigszins teleurstellend. Op het eerste gezicht is alleen de bagel met hummus volledig plantaardig. Op het gebied van vegan drankjes scoren ze wel hoog: lekkere verse fruitsapjes, koffie- en chocoladecreaties met sojamelk, een uitgebreid theeassortiment en zelfs een nieuw soort dadelsnoepje gehuld in pure chocolade.

Voor de zekerheid vraag ik toch nog even om de andere vegan opties bij het meisje dat voor de 3e keer breed glimlachend langs mijn tafel loopt. Ze kijkt wat verschrikt als ze het woord 'vegan' hoort en snelt naar de keuken om te polsen bij haar collega's. Als ze terugkomt heeft ze goed nieuws. Ik kan kiezen uit maar liefst twee bagels: eentje met jam en eentje met avocado. 'En die met hummus dan?' vraag ik nieuwsgierig. 'Nou, volgens mijn collega's zitten daar kikkererwten in en dat is natuurlijk wel dierlijk.' Ik moet me bedwingen om me niet te verslikken in mijn bananensapje. Tussen twee ongehouden lachstuipen door vraag ik 'Ohja, van welk dier dan?' Ik zie haar denken en haar lippen vormen de eerste lettergreep 'kik....' Dan wordt ze rood en stottert ze dat ze het toch nog even extra gaat checken in de keuken. Bij terugkomst heeft ze dankzij mij een wijze les geleerd: kikkererwten komen niet uit de kikkerpoel, maar uit de wondere wereld der peulvruchten. Ik bestel een bagel met hummus en avocado. Weer een mythe de wereld uit. Waar flexwerken al niet goed voor kan zijn.

Veerle Vrindts
Is oprichter van Stichting Viva Las Vega's
Verwacht over een maand haar eerste kindje
Eet graag buiten de deur bij vega(n) lunchtentjes
Maar geniet nog het meest van de zelfgemaakte broodjes van haar vriend

Over zwangerschapscravings en currydansjes

Tot een paar maanden geleden leek het voor de buitenwereld nog alsof ik wel een erg goede eetlust had, maar ondertussen glimlachen mensen op een andere manier naar mijn ronde buik. ik ben 7 maanden zwanger en dat zie je. Nog 8 weken mag ik onder het alibi van mijn zwangerschap ongegeneerd extra opscheppen bij feestjes of kiezen voor het grootste stuk taart. Ik eet immers voor twee. Ondertussen ligt mijn nachtkastje vol boeken met titels als 'Vegan Pregnancy Handbook', 'Vegan for Life' en 'Veggie mom'. Want jawel, ik blijf ook tijdens mijn zwangerschap lekker plantaardig eten. En als ik iets doe, dan wil ik dat natuurlijk ook goed doen.

Wie al eens zwanger is geweest, zal het waarschijnlijk bevestigen. Opeens heeft iedereen in je omgeving goede raad over wat je beter wel en niet kan doen terwijl er een kleintje in je groeit. Soms is dat handig, zoals die momenten dat mensen voor je opstaan in een overvolle bus of wanneer je beste vriendin een alcoholvrije cocktail voor je bereidt. Maar op andere momenten brengt het je volkomen in de war. Zo weet ik tot op de dag van vandaag nog niet of katoenen luiers of wegwerpluiers de way-to-go zijn als duurzame doch drukbezette moeder en kijk ik nog altijd twijfelachtig als ik peterselie of verse koriander door mijn eten gooi. Volgens een Facebookpost van een vriendin zouden die kruiden niet goed zijn voor de ongeboren baby. Aan het begin van mijn zwangerschap werd ik soms overvallen door plotse fruitcravings. Dan zat er letterlijk niets anders op dan de fruitschaal plunderen. Drie mango's en een hele ananas later, hoor je van een bezorgde vriendin dat ananas een miskraam kan veroorzaken en niet-biologische mango's een vat vol gif zijn. Help! Vriendlief ziet er op toe dat als ik dan al een soy latte neem, ik ga voor de cafeïnevrije versie. En nee, ik mag geen slokje van zijn glas champagne, zelfs voor mijn verjaardag niet...

Gelukkig lijkt mijn ongeboren dochtertje tot nu geen last te hebben van mijn eetgewoonten. De kleine meid scoort zelfs iets boven het gemiddelde qua gewicht en lengte. Hoewel ze nu alleen nog maar vruchtwater drinkt, lijkt ze al smaakvoorkeuren te ontwikkelen. Zo gaat ze dansen in mijn buik als ik een Indiase curry heb gegeten en wordt ze lekker slaapdronken van warme chocoladesojamelk. Ik eet nu alvast veel spruitjes en broccoli, zodat ze alvast went aan de smaak. Baat het niet, dan schaadt het niet. 

Soms krijg ik de vraag of ik me geen zorgen maak of mijn kindje wel voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt. Daar waak ik voor als een leeuwin. Om de drie maanden test ik mijn bloedwaarden en tot nu toe is er nooit een tekort gevonden dat niet normaal zou zijn voor een zwangere. Met de zomer (en mijn zwangerschapsverlof) in het vooruitzicht ga ik lekker genieten van vitamine D in de zon, ongelimiteerd vers fruit op het balkon en een bestelling van een vegan BBQ-pakket onderweg vanuit Duitsland. Op deze manier wil ik gerust nog wat langer zwanger zijn.

Veerle Vrindts
Is oprichter van stichting Viva Las Vega's
Eet al 5 jaar volledig plantaardig
Verwacht haar eerste kindje in augustus 2013
Heeft veel zwangerschapscravings, gelukkig vooral voor vers fruit

Vegan op reis

,,Willen jullie ontbijten met onze misosoep specialiteit of met vers fruit?" vraagt Marleen me als ik mijn reservering voor een nachtje bij Bed & Breakfast 't Verreveld bevestig. Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat ik een enthousiaste mail kreeg uit het Belgische Londerzeel. In de zomer van 2012 zou de eerste vegan Bed & Breakfast van de Benelux haar deuren openen. De opgeknapte hoeve ligt op een steenworpafstand van Brussel, met de toeristische steden Gent en Brugge om de hoek. Mijn vriend en ik waren hartelijk welkom om eens langs te komen en vooral om te komen proeven van hun kookkunsten. Dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen.

Met het openbaar vervoer is 't Verreveld niet zo gemakkelijk bereikbaar. Uitbaters Marleen en Hugo maken er echter geen probleem van om autoloze backpackers zoals wij in de late avond op te pikken bij het dichtstbijzijnde station. Het is meteen een warme kennismaking. Mijn roots liggen in Vlaanderen, maar sinds ik in Nederland woon ben ik het zachte Vlaamse taaltje des te meer gaan waarderen.

Als Marleen ons meeneemt naar onze 'kamer', merken we verbaasd op dat er een hele eigen flat op ons staat te wachten. Waar we een simpele logeerkamer in een woonhuis verwachten, krijgen we een ruime slaapkamer, een eigen woonkamer met comfi banken, een tv met dvd-speler en filmcollectie, een glimmende keuken met eethoek én een eigen badkamer. Er is ook nog een extra slaapkamer, ideaal voor een gezin met kinderen. Je zou hier gemakkelijk met 3 of 4 personen kunnen logeren. Zichtbaar is dat Marleen jaren heeft gewerkt als binnenhuisarchitecte, aan elk detail is aandacht besteed. Opvallend zijn de vega-vriendelijke folders en kookboeken in de kast. We voelen ons meteen thuis.

De volgende ochtend is onze gastvrouw voor dag en dauw de tuin in gegaan om verse raapsteeltjes te plukken. Dat is slechts één van de lekkernijen die we op de ontbijttafel vinden als we opstaan. Naast een kom misosoep met biologische groenten staat een schaaltje met zoete komkommerpickels en zelfgebakken meergranenbrood in flinterdunne sneetjes. We kunnen kiezen uit verschillende soorten tahin en jam voor op ons brood en de glaasjes vers wortelsap zorgen voor een vrolijk kleurenpalet op tafel. De lekkernijen zijn niet aan te slepen. Marleen brengt ons een kommetje in gember gemarineerde tofublokjes voor in de soep en een prachtig gedresseerd bordje met een perfect gekruide seitansteak. Als zoet afsluitertje krijgen we een soort kokosbonbon van gedroogde rijst en cranberry. Ze laat zich graag inspireren door de Japanse keuken, vertelt Marleen bescheiden als we haar uitgebreid complimenteren. Als twintiger woonde ze een paar maanden in Japan en maakte er kennis met de macro-biotische keuken; koken met yin en yang, weinig zout en veel pure producten. Sindsdien eet haar zeskoppig gezin bijna volledig veganistisch en niemand die daar over klaagt! Alleen wat vette vis komt max twee keer per week op het menu. Het levende bewijs komt een paar minuten later voorbijwandelen: haar oudste zoon , een sportieve 21-jarige van zeker twee meter met een gespierd bovenlijf.

In de directe omgeving van de bed en breakfast zien we tijdens onze ochtendwandeling biologische groentetuinen liggen, open velden en opvallend veel paarden en koeien. Om een aantal abdijen in de buurt te bezoeken, is het aan te raden een fiets te huren bij het fietspunt in Londerzeel. Andere aanrader is ‘Comité Jean Pain’: een model-moestuin met autonome energievoorziening of het uniekevogelopvangcentrum in Malderen. Wij hebben daar geen tijd voor, want tegen de middag reizen we alweer verder naar Amsterdam. Marleen kan het niet laten om ons nog even extra in de watten te leggen met bananenbeignets en biologisch appelsap als snelle snack voor we op de trein stappen. Ze stopt ons op het laatste moment ook nog een lunchpakket toe met rijkelijk besmeerde krentenbollen. ,,Zonder roomboter”, verzekert ze. Een schat van een mens! Hier komen we zeker terug.

Bed en Breakfast 't Verreveld
Heerbaan 132
1840 LONDERZEEL, België
Tel: +32 (0)52 37 11 38
GSM: +32 (0)499 20 13 36
info@verreveld.com
www.verreveld.com

Veerle Vrindts 
Is oprichter van stichting Viva Las Vega's
Heeft door de eerste warme dagen een enorme vakantiestemming
Geniet net zoveel van vakantie in eigen land als in het buitenland
Droomt er stiekem van om ooit ook een vegan bed en breakfast te starten

Will you join me at the vegan potluck tomorrow?

Mijn vegan avontuur was twee weken jong en mijn vegan buddy keek me verwachtingsvol aan. Sinds ik mijn goede voornemens in plantaardige daden had omgezet, had hij zich ontpopt tot mijn gids door vega-land. En nu, na twee weken bijna dagelijks buiten de deur eten, was het tijd om kennis te maken met de 'vegan community'.  Potlucks zouden een populaire ontmoetingsplek zijn voor veganisten. Maar wat kon ik er van verwachten?

Potlucks 2.0

Een potluck - zo legde mijn vriend uit - is een etentje waarbij alle gasten een eigen gerechtje meebrengen. Je kiest zelf wat je maakt en hoeveel tijd je in de keuken wil doorbrengen. Vervolgens ontmoet je alle gasten bij iemand thuis en worden alle gerechtjes op tafel uitgestald. Al snel heb je een heerlijk buffet. Dat klonk goed! Ik herhaalde mijn succesrecept (vegan cinnamon buns) en stapte een dag later over de drempel van mijn eerste potluckhost.

We waren nog niet goed en wel bij onze gastvrouw binnen of we werden overvallen door heerlijke geuren uit de keuken. Een vijftal jonge mensen waren in de weer met het serveren en opwarmen van thuisgemaakte gerechtjes. Dampende ovenschotels, kleurrijke salade, een vruchtentaart met slagroom waarbij ik me moest weerhouden om niet even te proeven met een vinger, ...  Dit leek een koninklijk banket! Persoonlijk vond ik mijn kaneelrolletjes een beetje zwak afsteken tegen deze lekkernijen. Ook de mensen waren iets anders dan ik had verwacht. Natuurlijk waren er gesprekken over vega documentaires en boeken en had ik op het einde van de avond van iedereen gehoord waarom ze (vaak) veganistisch aten.  Juist omdat iedereen op dezelfde lijn zat, waren er voor 1 keer juist niet de discussies waardoor ik meestal de kerstdiners schuwde. Geen flauwe opmerkingen over ons 'jachtinstinct' en 'aardappels hebben toch ook gevoelens'. Nee, ik kwam terecht in een warm bad van gelijkgestemden: foodlovers die nadachten over hun eten en ook nog eens hemels konden koken.

Vega potlucken in Nederland

Terug in Nederland ging ik meteen op zoek naar potlucks (die hier ook wel eens Eat-Ins worden genoemd). Omdat ik er niet veel kon vinden in mijn omgeving besloten we met stichting Viva Las Vega's zelf potlucks te organiseren. En zo komt het je me elke maand wel weer kan spotten bij een andere potluck in alle hoeken van het land.

Zelf ook zin om mee te doen aan een potluck? Kijk dan op de activiteitenkalender van de VeggieChallenge op veggiechallenge.nl. Is er geen potluck in jouw omgeving, organiseer er dan zelf eentje in samenwerking met stichting Viva Las Vega's. Dat kan door mij te mailen op veerle@viva-las-vegas.nl.


Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van Stichting Viva Las Vega's
Ze telt af naar het Viva Las Vega's Food Festival op 1 juni bij Studio K
Bij potlucks zorgt ze meestal voor de zoete hapjes

Sushi-Time

Mijn eerste sushi-ervaring was vegan. Jawel, voor mijn drastische dieetswitch had ik nog nooit voet gezet in een sushitent. Ik vond rauwe vis ontzettend stinken en kon me niet voorstellen dat je een echt vol gevoel kon overhouden aan een paar zielige rolletjes rijst met zeewier. In Vancouver nam ik de proef op de som. Een paar Japanse en Koreaanse uitwisselingsstudenten wisten we met een list het Canadese Chinatown in te lokken en voor ik het goed al wel besefte zat ik met een bubble tea (zo een mierzoet drankje met gelachtige bolletjes en een flinke scheut sojamelk) aan tafel bij een All You Can Eat sushibar.

Ik heb hier niets te zoeken, hoorde ik mezelf zeggen. Wat kon ik in hemelsnaam eten in een restaurant dat harde winst maakte uit bedreigde rauwe tonijn? Mijn Aziatische vrienden glimlachten en vroegen de serveerster iets in het Japans. Het meisje kwam aansnellen met een aparte kaart: 'vegetarian options'.  De Japanse namen van de verschillende sushisoorten zeiden me niet veel, maar de woorden avocado, komkommer, wortel, gember en tofu klonken gelukkig wel vertrouwd. "Doe me maar een combinatie met zoveel mogelijk verschillende vegan sushi-opties," stelde ik voor. Mijn tafelgenoten gooiden het voor de gelegenheid ook over de veganistische boeg. Met onze bestelling zouden we in staat zijn alle verschillende vega opties van de kaart te proeven. Ik was benieuwd.

Toen de tafel eenmaal vol schattige rolletjes stond, zag het er best wel indrukwekkend uit. Ik had verwacht dat er alleen maar typische rondjes met vulling zouden zijn. Ik keek verlekkerd naar het bord met rolletjes gevuld met zoete komkommer, geconfijte wortel, avocado-paprikamoes en tofu. Dat was maki sushi, legde mijn vriendin Saori me uit, maar de Japanse keuken kende nog veel meer varianten. Zo waren er op het bord ernaast warme hoesjes van gemarineerde tofu met een sierlijk stukje avocado de rug gebonden en kunstige sliertenconstructies van zeewier in alle kleuren of lange loempia's met een zijdenzoet sausje. Alles keurig geserveerd met kommetjes sojasaus, ingelegde gemberschijfjes en wasabi. Die Japanners wisten hoe ze hun vega klanten moesten verwennen.

De eerste hap smaakte goddelijk. Ik had nog wat moeite om het sushihapje tussen twee stokjes te klemmen zonder het zeewierlintje te breken, maar na wat oefenen kreeg ik het steeds beter onder de knie.  Dit was verslavend! De loempia was precies pittig en krokant genoeg,  de tofu kreeg door de marinade een totaal nieuwe betekenis en ik beloofde plechtig nooit meer zomaar rijst te zeggen tegen de subtiele smaaknuances van sushirijst. Ik besefte die avond bovendien voor het eerst dat ik een fan was van zeewier. Dat het ook nog eens goed bleek te zijn voor de gezondheid en het milieu, was handig meegenomen.

Sinds die dag ben ik niet meer weg te slaan uit sushitenten. Dat ze steeds populairder worden in Nederland, vind ik alleen maar leuk. Al zou ik er persoonlijk voor opteren het rauwe vis gedeelte van de kaart te schrappen en alleen nog de vegan opties aan te bieden. Als je ziet hoeveel daar alleen al mee mogelijk is, wil je toch niets anders meer?



Mijn favoriete sushirecept

Laatst stond ik in de keuken met de vegetarische chef Jacinta Bokma die druk bezig was met de voorbereidingen van haar nieuwe kookboek De Snelle Vegetarier. Ik mocht het volgende sushirecept van haar proeven. Heerlijk! Ik kan niet wachten tot het boek op de markt komt in mei!

Dit heb je nodig:

1 pak sushirijst
1 eetl. rijst- of witte balsamico-azijn
1 zakje norivellen
1  komkommer
1 avocado
50 gr zeekraal of sprietjes bieslook
Zongedroogde tomaten-cashewdip voor sushi
rolmatje
sojasaus

Kook de sushirijst volgens de instructies op het pak. Roer daarna de azijn door de gare rijst.
Sushi rollen: Zet op tafel een kommetje water klaar. Maak je handen steeds nat en pak daarna een handje rijst. Vorm een eivormige bal en druk met je vingers over de hele breedte van de nori plat. Ga zo door tot het hele vel nori bedekt is met een zo dun mogelijke laag rijst. Zorg er alleen voor dat het bovenste randje nori vrij blijft: dit wordt je plakrand.

Verdeel de cashewcrème in een lange baan (als een soort slang) over het midden. Bedek over de hele breedte met een reep komkommer, reepjes avocado en zeekraal of een paar sprietjes bieslook. Rol de sushi op en snijd de rol met een nat, scherp mes in schijfjes. Geef de sojasaus er apart bij.

Zongedroogde tomaten-cashewdip voor de sushi :
100 gr cashewnoten
50 gr tofoe (probeer aan gerookte te komen!)
6 zongedroogde tomaten (op olie, uitgelekt)
1 eetl. citroen- of limoensap
(kruiden)zout

Doe alle ingrediënten in de keukenmachine (of een hoge kom als je de staafmixer gebruikt) en draai tot een romige dip.
Benieuwd naar meer recepten? Kijk dan op devegetarier.nl en opveggiechallenge.nl

Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Was vorige week donderdag als spreker te zien bij de Nederlandse premiere van Vegucated bij Crea in Amsterdam
Heeft ter voorbereiding heel de dag met het Viva Las Vega's team in de keuken gestaan om sushi te rollen
Hoopt op nog veel meer inschrijvingen bij haar campagne Veggiechallenge.nl

Mijn VeganChallenge

Ik herinner me nog goed mijn laatste portie kaas. Dat was in zo een goedkope Canadese diner in downtown Vancouver, ergens in september 2008.  Ik at geroosterd stokbrood gerold in een halve kilo gesmolten mozzarella. Het smaakte me niet. Sinds mijn Zweedse vegan buddy Alex me op het dierenleed achter zuivel wees, had alles van melk een bittere nasmaak. De volgende dag zou mijn VeganChallenge beginnen: een maand zonder dierlijke producten. Ik zag het als een experiment, een gek idee waarmee ik mijn ouders telefonisch op de kast kon jagen. Iets waarmee ik mijn jeugdige rebelsheid kon tonen nu ik voor het eerst een half jaar in het buitenland woonde. Tegelijkertijd was ik trots dat ik eindelijk spontaan iets goeds deed voor de wereld. De vliegtuigreis naar Canada was verre van CO2 neutraal. Door een maand als veganist te leven, zou ik voor een groot deel mijn schuld afkopen. Volgens het internet waren mijn dertig dagen als planteneter goed voor een compensatie van maar liefst 37 kilo CO2, 70 vierkante meter landbouwgrond en 55306 liter water. En op de koop toe zou ik mezelf de reddende engel kunnen noemen van minstens anderhalf dier. Een heldendaad die ik maar al te graag aan mijn palmares wilde toevoegen.

Maar hoe begin je aan je eerste maand als vegan? Alex nam me meteen op sleeptouw. Eerste stop: de supermarkt! Ik had verwacht tussen de felgekleurde rekken met schreeuwerige merken amper iets puur plantaardig te vinden. Niets was minder waar. In nog geen tien minuten was ons karretje vol. Oreo-koekjes bleken zuivel- en eivrij,  slechts een klein deel van de pastaverpakkingen had eieren bij de ingrediënten staan en in het koelvak vonden we wel tien verschillende soorten vegaburgers, kruimgehakt en shoarmastukjes, allemaal zonder iets dierlijks erin. Als alternatief voor melk verkocht de keten zowel soja-, amandel- als rijstmelk in allerlei smaakjes. De aardbeiensojamelk was niet te onderscheiden van Fristi, wist mijn Zweedse vriend me te vertellen. Op de groenten- en fruitafdeling leefden we ons helemaal uit. De meest vreemde vruchten kregen een kans en belandden naast de kiloverpakkingen linzen, kikkererwten en noten in ons karretje. Als nagerecht kochten we frambozensorbet en kokosroomijs, beiden melkvrij en met een vrolijk Vegan Friendly-logo. 
Als extraatje gingen we langs een Whole Foods winkel. Ik keek mijn ogen uit: dit was het vegan walhalla! Al mijn comfort foods bleken een vegan variant te hebben, van pizza tot burrito's, van vegan cheesecake tot sauzijnenbroodjes.  Hoe had ik durven denken dat je jezelf als veganist iets moest ontzeggen?

Die avond kookten we ons eerste potje 'vegan modder', zoals we het zelf noemden. Het werd een heerlijke curry-smurrie met verse groenten, linzen, rijst en een allegaartje van oosterse kruiden. Niet meteen het meest fotogenieke gerecht,  maar het smaakte hemels. De zelfgemaakte vegan cinnamon rolls waren echter wel een plaatje waard. Mijn eerste dag als veganist was een voltreffer.  En er zouden er nog veel volgen!



Wil jij ook een vegetarische of veganistische uitdaging aangaan? Schrijf je dan nog tot 1 mei gratis in voor de VeggieChallenge: veggiechallenge.nl

Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Lust heel graag cinnamon buns en ander zoets
Is deze week donderdag als spreker te zien bij de Nederlandse premiere van Vegucated bij Crea in Amsterdam
Hoopt op nog veel meer inschrijvingen bij haar campagne Veggiechallenge.nl

How it all vegan

Het 'How It All Vegan-verhaal' is een gespreksonderwerp dat standaard ter sprake komt als je met een groep vegans aan tafel zit. Iedereen heeft wel een eigen reden gehad om zijn of haar dieet om te gooien en totaal anders met eten en het gebruik van dieren om te gaan. Ook vleeseters zijn vaak bijzonder nieuwsgierig om te horen wat me bezielde toen ik op 6 september 2008 bewust besloot dat die ene mozzarellatoast ook écht de allerlaatste zou zijn.

Ik was een studente van 21 en begon net aan mijn uitwisselingssemester in Vancouver.  Ik koos de Canadese kust om haar ongerepte natuur en de kans om een beer te spotten. Het was een toevalstreffer dat mijn nieuwe studentenstad ook een walhalla bleek voor duurzame zielen. Op bijna elke straathoek van het Kitsilanodistrict vind je wel een biowinkel, alle koffiehuizen zwaaien met soy lattes en in de kelder van het universiteitsgebouw zit een hippe 'Food For Thought'-tent waar je voor een paar dollar de heerlijkste soepen en de beste-brownies-ooit kan kopen. 100% vegan snacks, zo ontdekte ik later. Het was bij de houten tafels van Food For Thought waar ik tussen twee happen in, in gesprek raakte met een Zweedse uitwisselingsstudent. Ik had hem al eerder vluchtig gezien bij de introweek en het viel me toen al op dat hij een aparte pizza kreeg toegestopt. Eentje met een kleurenpalet aan groenten die er veel smakelijker uitzag dan mijn kleverige kaassmurrie.  

Deze Zweedse vegan voldeed niet bepaald aan mijn stereotypes. Geen dreadlocks of tattoos, geen slobbertrui met peacetekens en al helemaal geen eyeliner. Gewoon een vriendelijke Scandinaviër die ook niet mis was om naar te kijken. Al snel kwam het gesprek op veganisme. Hij was veganist geworden om dezelfde redenen waarvoor ik vegetariër was geworden: dieren, gezondheid en milieu.

Terwijl hij vertelde over zijn eigen keuzes, knaagde mijn geweten. Ik wilde niet dat er onnodig doden vielen voor mijn voedsel. Maar waarom keurde ik het wel goed dat er voor mijn kaassoufflé kalfjes vlak na de geboorte werden gescheiden van hun moeder? Waarom negeerde ik dat ze daarna in het slachthuis terechtkwamen als 'bijproduct' van de melk? En waarom zou ik het nooit over mijn hart kunnen krijgen om een dode kip te eten, maar had ik geen problemen met de 'waardeloze haantjes' in de eierindustrie die op de eerste dag van hun leven versnipperd of vergast werden? Voor kalfjes is zuivel een ideale voedingsbron. Het helpt ze in korte tijd uitgroeien tot een stevige, vette koe. Maar waarom zou ik het als  volwassen mens nodig hebben? Het helpt me vooral groeien in de breedte en verhoogt bovendien mijn kans op hart- en vaatziekten, eierstokkanker, borstkanker of diabetes type I. Ik beweerde te geven om het milieu. Maar waarom gebruikte ik dan nog zuivel, terwijl ik eigenlijk besefte dat melkkoeien, net als vleeskoeien, broeikasgassen uitstoten? Door te kiezen voor sojamelk, rijstmelk of notenmelk kon ik makkelijk mijn ecologische voetafdruk drastisch verkleinen, maar toch deed ik het niet.

Ik voelde weerstand opborrelen. Hoewel de blonde god alleen maar vertelde waarom hij zelf veganist was geworden en mij niets opdrong, begon ik me moreel inferieur te voelen. Als deze jongen het kon, waarom zou ik het niet kunnen? ,,Ik doe met je mee, voor 1 maand, om te proberen!" hoorde ik mezelf zeggen. Ik wist niet waar ik aan begon en wat voor veganistische verkenningen er de komende tijd op mijn pad zouden komen. Maar als ik iets beloof, dan doe ik het ook. Dat was hoe mijn persoonlijke VeganChallenge startte. Hoe mijn eerste stapjes in vegan wonderland verliepen, lezen jullie volgende keer.

Veerle Vrindts
Is een van de oprichters van stichting Viva Las Vega's
Verzamelt sinds deze week VeggieCredits om haar CO2 te compenseren
Telt af naar het Viva Las Vega's Food Festival op 1 juni in Amsterdam

Over sociale paria's en soy chai lattes

Mijn leven zou je best normaal kunnen noemen. Ik ben 25, heb Vlaamse roots, studeerde vorig jaar af in sociale psychologie, woon samen met mijn vriend in een galerijflat in de buurt van Amsterdam en we krijgen deze zomer ons eerste kindje. Toch valt mensen meteen iets op als ze met mij op restaurant gaan. Dat ik geen vlees of vis op mijn bord hoef, willen de meesten nog wel begrijpen. Maar wanneer ik de ober subtiel vraag ook de zuivel en eieren achterwege te laten, komen de eerste gefronste wenkbrauwen. Al snel vraagt iemand verrast: "ook geen boter?" en niet veel later leg ik voor de honderdste keer geduldig uit dat ook mijn schoenen niet van leer zijn en ik mijn latte met sojamelk drink. Jawel, ik ben vegan.

Als je me zes jaar geleden had gevraagd hoe ik over vegans of veganisten dacht, had ik waarschijnlijk met mijn ogen gerold. Ik at dan wel sinds mijn elfde geen vlees of vis, maar helemaal niets dierlijks? Dat was toch overdreven! En kaas, dat zou ik nooit kunnen missen. Ik zou iets mompelen over 'het jezelf moeilijk maken' en sociale paria's, terwijl in mijn hoofd vrolijk beelden voorbijdreven van softe onverzorgde hippies met graslollies en getatoeëerde rock-artiesten met eyeliner en pikzwart haar. Dat vegans geen geitenwollensokken dragen, wist ik wel (die komen namelijk van dieren) en op een bepaalde manier had ik wel bewondering voor de volhardendheid van de 'geheelonthouders' onder de vleesminderaars. Maar of ik het mezelf zag doen? Nee! Toch noem ik mezelf ondertussen al bijna vijf jaar trots 'vegan'. Hoe is het zover kunnen komen?

In mijn blogs neem ik jullie vanaf deze week graag mee in de vegan wereld, een wereld van kleurrijke groentebuffets, scrambled tofu, pure chocolade en soy chai lattes.  Sinds ik in 2011 de jongerenbeweging Viva Las Vega's oprichtte, had ik de kans om bij de beste vegan koks aan tafel te kruipen, vriendjes te worden met rasechte vegans, een 100% plantaardig  food festival te organiseren en duizenden mensen hun persoonlijke VeggieChallenge of VeganChallenge te laten aangaan.  Ik deel mijn vegan verkenningen graag met de rest van de wereld en laat jullie meeproeven van plantaardige verleidingen. Want 1 ding is zeker: Zelfs als Belgische bourgondiër kom ik niets tekort sinds ik als vegan in Nederland woon. Sterker nog, ik geniet des te meer! En ik kan het weten, zeker nu ik zwanger ben en dus moet eten voor twee.

Veerle Vrindts
Is: 1 van de oprichters van stichting  Viva Las Vega's
Eet helemaal niets waar dieren aan te pas komen
Verwacht deze zomer haar eerste kindje
Is trots op de 1700 mensen die in februari een maand vegan aten viaVeganChallenge.nl